كرده است و ممكن است كه مراد اين باشد كه بر پشت دست سجده كن نه بر شكم دست چون شكم دست يكى از مساجد سبعه است و واجبست آن را بر زمين نهادن پس اگر بر پشت دست سجده كنى جمع بين الحقين گرده خواهى بود و اللَّه تعالى يعلم.
(و لا باس بالقيام و وضع الكفّين و الرّكبتين و الابهامين على غير الارض)(1)
و باكى نيست ايستادن در حالت قرائت و ركوع و گذاشتن دستها و زانوها و انگشتهاى مهين را بر غير زمين بلكه حكم گذاشتن بر زمين مخصوص جبهه است و اين مضمون متواتر است و اخبار بسيار گذشت و خواهد آمد.
و اما آن چه در حديث موثق از غياث از حضرت امام جعفر صادق از پدرش از حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليهم) منقولست كه فرمودند كه مىبايد سجده نكنند بر چيزى كه ساير بدن بر آن نباشد ظاهرش از روى تقيه وارد شده است و راوى نيز سنّى است اما ظاهرا مراد حضرت اين باشد كه بهتر آنست كه جميع بدن بر ما يصح السّجود عليه باشد استحبابا.
و مؤيّد آنست آن چه در قوى از سكونى از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقولست كه فرمودند كه دستها را در جائى گذاريد كه پيشانى را بر آنجا مىگذاريد به درستى كه دستها سجده مىكنند چنانكه رو سجده مىكند و ممكن است كه اتقاء وارد شده باشد با آن كه احاديث خمره در صحاح ستّه خصوصا بخارى بطرق متكثره وارد است ملاعين اهل سنّت شيعيان را بت پرست مىنامند.
و در حديث صحيح رد عليهم منقولست از زراره كه گفت سؤال كردم از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) از بيمار حضرت فرمودند كه سجده مىكند بر زمين يا بادزن يا بر مسواك كه بر دارد اينها را و بر پيشانى گذارد و اين