ظاهر شود كه بر غير قبله است حضرت فرمودند كه رو بقبله مىكند هر گاه يقين شود كه بر خلاف قبله بوده است و اگر از نماز فارغ مىشود اعاده نمىكند و اين در اين صورتيست كه انحراف اندكى باشد و به مشرق و مغرب نرسيده باشد تا جمع شود اخبار و احاديث بسيار بر اين مضمون وارد شده است.
و امّا حديث عمّار ساباطى از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) در شخصى كه نماز كند بر خلاف قبله و در اثناى نماز پيش از آن كه فارغ شود از نماز بداند كه بر خلاف قبله بوده است حضرت فرمودند كه اگر در ميان مشرق و مغرب باشد پس همان كه بداند رو بقبله كند و اگر پشت بقبله كرده باشد قطع كند نماز را و از سر بگيرد پس مشهور ميان علما آنست كه اگر پشت قبله باشد در وقت و خارج وقت اعاده مىكند به اين حديث و قطع نظر از سندش كه اكثر فطيحهاند دلالت ندارد بر اعاده خارج وقت زيرا كه مطلق منصرف مىشود بر فرد شايع متعارف و نادر است كه كسى نماز را در وقتى كند كه چون از نماز فارغ شود وقت بدر رفته باشد بلكه غالب و ظاهر آنست وقت هست بنا بر اين اعاده مىكند و حديثى ديگر بحسب ظاهر نيست كه دلالت كند بر اعاده خارج وقت و ليكن چون اكثر اعاده خارج وقت را واجب مىدانند احوط اعاده است.
و اما حديث موثق كالصحيح معمر بن يحيى كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از شخصى كه نماز كند بر غير قبله و بعد از آن قبله ظاهر شود و وقت نماز ديگر داخل شده باشد چه كند حضرت فرمودند كه آن نماز را مىكند پيش از اين نمازى كه وقتش داخل شده است مگر آن كه خايف باشد كه وقت اين نماز بيرون رود يعنى در اين صورت همين نماز را مىكند و نماز اوّل را نمىكند چون وقتش بيرون رفته است.
بدان كه شيخ طوسى عليه الرحمه اين حديث را حمل كرده است بر آن كه