العمل الصّلاة خير من النّوم مرّتين للتّقيّة)(1)

و باكى نيست كه در اذان نماز صبح بعد از حىّ على خير العمل دو مرتبه بگويد از جهت تقيه كه الصّلاة خير من النّوم بلكه بعضى از اوقات كه خوف ضرر باشد واجبست كه بگويد و عبارت مصنف منافات ندارد با وجوب چون توهّم مى‏شود كه بدعتست و حرام ممكن است كه اذان نگويد و اين بدعت را واقع نسازد پس جواب اين است كه چون اذان از شعاير دين اسلام است ترك آن نمى‏توان كرد از جهت كلمه بدعتى كه در آن باشد و نزد شيعه معلوم است كه جزو اذان نيست بلكه سنيان نيز معترفند كه چون عمر حىّ على خير العمل را بر طرف كرد به جاى آن اين كلمه را مقرر ساخت و بعضى از علما بحث كرده‏اند بر مصنّف كه اين دو كلمه را با هم جمع نمى‏توان كردن زيرا كه در حالت تقية حى على خير العمل نمى‏توان گفت و در غير تقية الصّلاة خير من النّوم را نمى‏توان گفت و جواب اين است كه ممكن است كه حى على خير العمل را آهسته بگويد و كلمه ديگر را بلند يا آن كه در زمان مصنف تقيه در اين مرتبه نبود كه حال هست چنانكه مذكور شد كه در نصف بغداد مى‏گفتند و در نصف ديگر نمى‏گفتند و به همين تقيه بفعل مى‏آمد كه الصّلاة خير من النّوم را بگويند هر چند آن كلمه را نيز گويند و اللَّه تعالى يعلم.

اضافه كردن در اذان‏

(و قال مصنّف هذا الكتاب رضى اللَّه عنه هذا هو الاذان الصّحيح لا يزاد فيه و لا ينقص منه و المفوّضة لعنهم اللَّه قد وضعوا اخبارا و زادوا فى الاذان محمّد و آل محمّد خير البريّة مرّتين و فى بعض رواياتهم بعد اشهد انّ محمّد رسول اللَّه اشهد انّ عليّا ولىّ اللَّه مرّتين و منهم من روى بدل ذلك اشهد انّ عليّا امير المؤمنين حقّا مرّتين و لا شكّ فى انّ عليّا ولىّ اللَّه و انّه امير المؤمنين حقّا و انّ محمّدا و آله (صلوات اللَّه عليهم) خير البرّية و لكن ليس ذلك فى اصل الاذان و انّما