لوامع صاحبقرانی جلد 3

ذكرت ذلك ليعرف بهذه الزّيادة المتّهمون بالتّفويض المدلّسون أنفسهم فى جملتنا)(1)

و مى‏گويد مصنف اين كتاب ابن بابويه حق سبحانه و تعالى از او راضى باد كه اين اذانى كه مذكور شد در حديث حضرمى و اسدى همين است اذان صحيح كه زياد و كم ندارد اگر چه مخالفت دارد با مشهور از جهت آن كه بنا بر ظاهر حديث تكبير در اول اقامت نيز چهار است و تهليل در آخر آن دو است و قد قامت ندارد اما چهار مرتبه تكبير را در حديث فضل خواهد آمد كه مخصوص اذانست بحسب ظاهر و در صحيحه زرارة و معلى نيز گذشت كه مخصوص اذانست و اما قد قامت خلافى نيست ميان خاصه و عامه كه در اقامت هست و آن را حواله بظهور فرموده‏اند و امّا تكرار تهليل در اقامه مستبعد نيست كه مذهب صدوق باشد و ليكن ظاهر حديث جعفى وحدتست چنانكه مشهور است و ظاهر آن است كه غرض مصنف نه آن است كه ظاهر اين حديث صحيح است بلكه مراد او اين است كه زيادتيهاى آينده را ندارد و مفوضه كه طايفه‏اند از غاليان كه اعتقاد ايشان اين است كه حق سبحانه و تعالى محمد و على و ائمه را (صلوات اللَّه عليهم) آفريد و به ايشان گذاشت خلق عالم را و ايشانند خالق عالم و مشرع شرايع لعنهم اللَّه وضع نموده‏اند از پيش خود خبرى چند را و زياد كرده‏اند در اذان كه محمد و آل محمد بهترين خلايقند در مرتبه مثل ساير فصول اذان.

و در بعضى از روايات ايشان واقع است بعد از شهادت به رسالت دو مرتبه شهادت مى‏دهم كه على ولى خداست يعنى حق سبحانه و تعالى او را امام كرده است در آيه إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ و بعضى از ايشان روايت كرده‏اند بدل از آن عبارت اين عبارت را كه شهادت مى‏دهم كه على امير و پادشاه امام مؤمنان است البته دو بار مثل ساير فصول اذان و اقامت و شكى نيست در آن كه على امام است‏