يادآورى اين نكته لازم است كه چون هدف، انجام معروف و ترك منكر است اگر با امر يا نهى فردى هدف حاصل شد بر ديگران واجب نيست كه امر و نهى كنند و اين همان وجوب كفايى است كه محقق به آن اشاره كرده است چون غرض از تشريع اين دو فريضه هدف غايى است نه فاعلى و منظور انجام آنها است نه اينكه آمر يا ناهى وظيفهاى بر امر و نهى داشته باشد، گرچه شخصى ديگر اين امر را انجام داده اگر امر وى اثرى نداشته بر فرد دوم واجب است امر كند (اگر امكان تأثير مىدهد). چهبسا افرادى كه با امر يا نهى فردى متأثر مىشوند چنانچه افراد متعددى آنها را امر و نهى كنند نتيجه معكوس داشته باشد و آنان را بر انجام منكر يا ترك معروف جرى كند.
امر يا نهى اگر همراه با مفسدهاى براى خود فرد يا يكى از مسلمانان بود واجب نيست. جاى بحث است كه مفسده تا چه اندازه مىتواند جلوى اين دو فريضه را بگيرد؛ يعنى آيا هر مفسدهاى هر اندازه كوچك باشد مانع است، زيرا با وجود اين، وجوب بسيارى از امر و نهىها از افراد برداشته مىشود. اكثر امر و نهىهايى را كه با زدن و بهاصطلاح «باليَد» انجام مىشود مىتوان همراه با مفسده دانست، چه اينكه در برخى موارد منهىعنه نيز ناهى را مورد ضرب قرار مىدهد و زدن طرفينى است، بهخصوص اگر منهىعنه از موضعِ قدرتى برخوردار باشد. بايد گفت احاديثى كه نفى ضرر و ضرار مىكنند و دين را سهل و آسان ذكر كردهاند، همه مؤيد اين شرط است، ولى از طرف ديگر وجوب امر به معروف آن هم در مراحلى مثل امر و نهى با دست يا زبان، با علم به اينكه بيشتر همراه با مفسدهاى براى آمر يا ناهى است ـ گرچه مفسده كمى باشد ـ همراه بوده است. بهعلاوه روايات زيادى نيز وجود دارد كه افراد را به امر و نهى حاكم جائر