شعائر الهي، يعني آنچه را خداوند علامت عبادت قرار داده، بايد گرامي داشت، چنان كه خطاب به مؤمنان مي‌فرمايد: هر چه را علامت الهي است اِحلال، رها و باز نكنيد و شكستن حرمتش را روا مداريد، بلكه آن را محترم شماريد، هر چند اين علامت، قلاده‌اي باشد كه به نشان قرباني بودن، بر گردن گوسفند يا شتري مي‌آويزند: (ياَيُّهَا الَّذينَ ءامَنوا لاتُحِلّوا شَعئِرَ اللّهِ وَلاالشَّهرَ الحَرامَ ولاَالهَدي ولاَالقَلئِدَ ولاءامّينَ البَيتَ الحَرامَ يَبتَغونَ فَضلًا مِن رَبِّهِم ورِضونً).[1]
گرامي داشتن شعائر و علامتهاي الهي و عظيم شمردن و بزرگداشت آن، نشانه برخورداري تعظيم‌كننده از تقواي قلب است: (ذلِكَ ومَن يُعَظِّم شَعئِرَ اللّهِ فَاِنَّها مِن تَقوَي القُلوب).[2] تعظيم شعائر كه از تقواي قلب نشئت مي‌گيرد فضيلتي ديني است و به شعائر حج اختصاص ندارد، هر چند قسمت مهم آن درباره حج و عمره وارد شده است. هر چه به نام خدا و نشان اوست از شعائر الهي محسوب مي‌شود و همه عبادات و مراكز عبادي، مانند مساجد و مشاهد انبيا و اولياي معصوم(عليهما‌السلام) چنين است.
تذكّر: احكام الهي، كه التزام به آنها واجب و تخلّف از آنها نارواست اختصاصي به عبادات ندارد، بلكه معاملات نيز بخشي از احكام خداست؛ ليكن اصطلاح «شعائر» درباره عبادات رايج است.
[1] ـ سوره مائده، آيه 2. [2] ـ سوره حجّ، آيه 32.