مقطع دوم انديشه سياسي حضرت امام، مورد توقف و تأكيد بيشتر بوده و آزمون فرضيه (انديشه سياسي امام در اين مقطع گرچه تحول دارد، تعارض ندارد و اين تغييرات قابل جمع است.) نيز در اين بخش صورت ميپذيرد. اين مقطع در سه مرحله زير تنظيم و تحليل شده است:
1ـ امام و تأكيد بر نقش فقيهان در حكومت اسلامي و طرح انديشه ولايت فقيه: اگر زمان و مكان طرح انديشه در اين مرحله و بعد مورد توجه باشد، ميبينيم كه امام خميني در سالهاي 8ـ1347 در نجف اشرف، بحث ولايت فقيه را مورد تأمل و توجه قرار دادند. به نظر ميرسد كه حداقل دو دليل در طرح انديشه سياسي امام با تأكيد بر نقش فقها و نظريه ولايت فقيه وجود دارد:
اول: غفلت و رخوت حوزههاي علميه در آن زمان: همانگونه كه امام در همان مباحث ولايت فقيه اشاره كردند كه «بله، آن آدمهاي بيعرضهاي كه در حوزهها نشستهاند، از عهده تشكيل و ادامه حكومت برنميآيند، چون آن قدر بيعرضهاند كه قلم هم نميتوانند به كار ببرند، قدمي هم در هيچ كاري برنميدارند. از بس اجانب و عمالشان به گوش ما خواندهاند كه آقا برو سراغ كارت. سراغ مدرسه و درس و تحصيل. به اين كارها چكار داريد. اين كارها از شما نميآيد. ما هم باورمان آمده كه كاري از ما نميآيد و اكنون من نميتوانم اين تبليغات سوء را از گوش بعضي بيرون كنم و به آنها بفهمانم كه شما بايد رئيس باشيد. شما هم مثل ديگرانيد. شما هم ميتوانيد مملكت را اداره كنيد.»5
توصيه ميفرمودند كه «شما بايد خودتان را، اسلامتان را، نمونههاي رهبري و حكومت اسلامي را به مردم دنيا معرفي كنيد. مخصوصا به گروه دانشگاهي و طبقه تحصيلكرده. دانشجويان چشمشان باز است. شما مطمئن باشيد كه اگر اين مكتب را عرضه نماييد و حكومت اسلامي را چنانكه هست به دانشگاهها معرفي كنيد، دانشجويان از آن استقبال خواهند كرد.»6