و دوزخ و غيره در آن هستند. همه اينها مظروف زمان و مكان هستند و در طول زمان باقي مي‌مانند؛ مگر خدا بخواهد آنها را نابود كند.
ثانياً «امتداد زماني»، معقول نيست، مگر بر فرض وجود «ظرف، زمان». ظرف زمان، پيش‌فرض امتداد زماني جسم است. جسم هم كه نابود شود، در عالم برزخ باز چنين امتدادي است. تجديد و تجدد نعمت‌ها هم هست. بدون ظرف زمان، تجديد و تجدد نعم، ممكن نيست. خلاصه در اين گفته بعض از ارسطوئيان كه زمان، امتداد زماني است، مظروف را با ظرف اشتباه گرفته‌اند. پيش‌فرض را با فرض، يكي گرفته‌اند. وقتي جسم و روح، مظروف زمان هستند، در زمان باقي و ثابت مي‌مانند. در ذات‌شان ثابتند. در نتيجه بر اساس زمان نمي‌توان حركت جوهري را اثبات كرد.