اعتقادي بنما و بگذر بهر خدا شعر خونبار من اي باد بدان يار رسان من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس حافظ راز خود و عارف وقت خويشم76

تا در اين خرقه نداني که چه نادرويشم که ز مژگان سيه بر رگ جان زد نيشم حافظ راز خود و عارف وقت خويشم76 حافظ راز خود و عارف وقت خويشم76

حجاب چهره جان مي‌شود غبار تنم چنين قفس نه سزاي چو من خوش الحانيست عيان نشد که چرا آمدم کجا رفتم1) چگونه طوف کنم در فضاي عالم قدس اگر ز خون دلم بوي شوق مي‌آيد طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع بيا و هستي حافظ ز پيش او بردار که با وجود تو کس نشنود ز من که منم79

خوشا دمي که از آن چهره پرده برفکنم روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم77 دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم که در سراچه ترکيب تخته بند تنم78 عجب مدار که همدرد نافه ختنم که سوزهاست نهاني درون پيرهنم که با وجود تو کس نشنود ز من که منم79 که با وجود تو کس نشنود ز من که منم79

چل سال بيش رفت که من لاف مي‌زنم80 هرگز به يمن عاطفت پير مي فروش ساغر تهي نشد ز مي صاف روشنم81

کز چاکران پير مغان کمترين منم ساغر تهي نشد ز مي صاف روشنم81 ساغر تهي نشد ز مي صاف روشنم81