وَقالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طالُوتَ مَلِكاً قالُوا أَنّى يَكُونُ لَهُ المُلْكُ عَلَيْنا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالمُلكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِنَ المالِ قالَ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ وَزادَهُ بَسْطَةً فِى العِلْمِ وَالجِسْمِ وَاللَّهُ يُؤْتِى مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ؛(3)
و پيامبرشان بدانان گفت:
خداوند طالوت را به پادشاهى شما برگزيده است.
گفتند: او چگونه بر ما حاكميت يابد، در صورتى كه ما به پادشاهى از او سزاوارتريم او از اموال فراوان نيز برخوردار نيست.
رسول در پاسخ آنها گفت:
خداوند او را بر شما برگزيده و علم و دانش و قواى جسمانى او را فزونى بخشيده است. و خداوند ملك و پادشاهى را به هر كه خواهد مىبخشد و هم او توانگر و داناست.
قرآن كريم يادآور مىشود كه سموئيل پيامبر، به بنى اسرائيل خبر داد نشانه پادشاهى طالوت اين است كه وى آنان را به پيروزى خواهد رساند و تابوتى كه علامت عزّت و مجد و شرف آنها و سبب آرامش دلهاى آنان بوده و آثارِ موسى و هارون و الواحى كه در آن وجود دارد و سفارشات الهى در آنها تدوين گشته است، بردوش فرشتگان بدانان باز خواهد گشت.
خداى متعال فرمود:
وَقالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِمّا تَرَكَ آلُ مُوسى وَآلُ هرُونَ تَحْمِلُهُ المَلائِكَةُ إِنَّ فِى ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ؛(4)
و پيامبرشان بدانان گفت:
نشانه و علامت پادشاهى او اين است كه وى تابوت را كه در آن آرامشى از ناحيه پروردگارتان و الواح بازمانده خانواده موسى و هارون است و بر دوش فرشتگان حمل مىشود برايتان مىآورد. به راستى كه اگر ايمان داشته باشيد، نشانه و حجّتى در اين ماجرا برايتان موجود است.
طالوت، قوم خود را براى مبارزه در راه خدا فراخواند و آنان را براى نبرد با دشمنانى كه آنها را به ذلّت نشاندند، تشويق و ترغيب نمود. سپاهى انبوه زير پرچم او گرد آمده و آنها را به جنگ با فلسطينيان كه رهبرى آنها را جالوت(5) عهدهدار بود، گسيل داشت.
جالوت به شجاعت و دلاورى معروف بود و خبر دلاورىها و پيروزىهاى وى ميان تمام ملتهاى مجاور انتشار يافته بود، به همين دليل از او بيمناك بوده و از نبرد و درگيرى با وى خوددارى مىكردند.
طالوت سپاهيان خود را حركت داد و آنها را از شهر خودشان دور ساخت، تا به نزديكى سپاه دشمن رسيدند، و خواست توان جنگى و رزمى آنها را بيازمايد و از ميزان صبر و تحمل و فرمانبردارى و اطاعت آنها آگاه گردد، لذا در لحظاتى كه به شدت خسته شده بودند و تشنگى بر آنان چيره گشته بود، بدانان گفت:
شما به زودى از نهرى خواهيد گذشت و خداوند به وسيله آن شما را در بوته امتحان و آزمايش قرار مىدهد تا آنان را كه اطاعت مىكنند از نافرمانان مشخص سازد. بنابراين، كسى كه از آن آب ننوشد و لذّت آن را نچشد، از پيروان من خواهد بود، ولى هر يك از شما مىتواند تنها يك مشت از آب برگيرد و تشنگى خود را بهوسيله آن برطرف سازد و كسى كه بيش از ديگران بياشامد، از پيروان من نيست.
ولى آنگاه كه به رودخانه رسيدند، بيشتر آنها با فرمان طالوت مخالفت كرده و بدون توجه به نهى او، خود را از آن سيراب ساختند:
فَلَمّا فَصَلَ طالُوتُ بِالجُنُودِ قالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّى وَمَنْ لَمْيَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّى إِلّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلّا قَلِيلاً مِنْهُمْ؛(6)
و آنگاه كه طالوت لشكر كشيد، گفت:
به راستى كه خداوند شما را به نهر آبى مورد آزمايش قرار مىدهد، كسى كه از آن بياشامد، از پيروان من نيست و كسى كه از آن ننوشد پيرو من است، مگر اينكه كفى بيشتر نياشامد، ولى همه لشكريان به جز افرادى اندك، از آن آب نوشيدند.
طالوت به همراه كسانى كه تشنگى و خستگى را تحمل كرده بودند از نهر گذشت، وى بعد از آنكه عده زيادى از همراهانش برگشتند، خود را در برابر انبوه دشمن اندك يافتند.
دستهاى از آنان كه كثرت دشمن، آنها را بيمناك ساخته بود، گفتند:
ما امروز توان برابرى با جالوت را نداريم، اما دستهاى كه ايمان آورده بودند از كثرت دشمن ترس به دلشان راه نيافته بود؛ زيرا آنها مطمئن بودند كه پس از مرگ به ديدار خداى خويش خواهند رفت، از اين رو گفتند:
بسيار اتفاق افتاده است كه گروهى اندك به اذن خدا برعده بسيارى چيره گشتهاند، لذا ما در برابر دشمن پايدارى خواهيم كرد، خداوند صابران را حمايت كرده و پيروز مىگرداند.