همراه با پیامبران در قرآن

هدفى كه قرآن از بيان اين گونه سرگذشت‏ها دنبال مى‏كند، اين است كه انسان تنها با تكيه بركردارى نيك و شايسته مى‏تواند به سعادت اخروى دست يابد و اگر گناهكار باشد، شفاعت‏ها و خويشاوندى‏ها هيچ‏گونه تأثيرى در رهايى وى از عذاب الهى نخواهند داشت و اين مطلب در قرآن نيز مورد تأكيد قرار گرفته است:

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَةَ نُوحٍ وَامْرَأَةَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما فَلَمْ يُغْنِيا عَنْهُما مِنَ اللَّهِ شَيْئاً وَقِيلَ ادْخُلا النّارَ مَعَ الدّاخِلِينَ؛(7)

خدا براى كسانى كه كفر ورزيدند، همسر نوح و همسر لوط را كه شريك زندگى و تحت فرمان دو تن از بندگان شايسته ما بودند، براى ما نمونه‏اى ذكر كرده، كه آن دو همسر به نوح و لوط خيانت ورزيدند و آن دو پيامبر نتوانستند آنها را از قهر خدا برهانند و به آن دو زن گفته شد با دوزخيان وارد آتش شويد.

قرآن، در ماجراى به هلاكت رسيدن همسر نوح و همسر لوط كه به كارهاى ناروا دست زدند و از راه راست منحرف شدند، پندى آموزنده و رسا دارد و آن اين كه رابطه خويشاوندى، هر اندازه كه نزديك هم باشد، نمى‏تواند به حال انسانِ بدكار سودى برساند.

از اين رو بسيارى از مردم در شناختِ راه واقعى نجات و رستگارى به اشتباه رفته و تصور كرده‏اند كه راه نجات، تنها دوست داشتن بزرگانِ دين و تقرّب به آنها به‏واسطه هدايا و اطاعتِ كوركورانه، ميسّر است، بى‏آن‏كه خويشتن را اصلاح و درون خود را مورد حسابرسى قرار دهند و همين دركِ غير صحيح، به اهانتِ به دين و مذهب مى‏انجامد و به جاى آن كه دين را از مهم‏ترين انگيزه‏هاى اصلاح، ترقى، سربلندى و عظمت به شمار آورد، آن را يكى از اسباب عقب ماندگى و ركود و تبهكارى تلقى مى‏كند.

1- فرقان (25) آيه 37.

2- قمر (54) آيات 9 - 14.

3- هود (11) آيه 44.

4- نوشته تامسون كينگ.

5- مؤمنون (23) آيه 25.

6- مجادله (58) آيه 22.

7- تحريم (66) آيه 10.