همراه با پیامبران در قرآن

عفیف عبدالفتاح طباره؛ ترجمه: عباس جلالی، حسین خاکساران

نسخه متنی -صفحه : 300/ 97
نمايش فراداده

پيامبرى يوسف(ع)

خداوند از فرزندان يعقوب، يوسف(ع) را مختص نبوت گردانده است، در قرآن به زبان يكى از مؤمنان كه قوم خود را پند مى‏دهد، آمده است:

وَلَقَدْ جاءَكُمْ يُوسُفُ مِنْ قَبْلُ بِالبَيِّناتِ فَما زِلْتُمْ فِى شَكٍّ مِمّا جاءَكُمْ بِهِ حَتّى‏ إِذا هَلَكَ قُلْتُمْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ مِنْ بَعْدِهِ رَسُولاً؛

يوسف نيز قبلاً برايتان آيات و نشانه‏ها آورده بود و پيوسته در آنچه كه برايتان آورده بود، شك و ترديد داشتيد تا اين كه از دنيا رفت، و سپس گفتيد:

خداوند هرگز پس از او پيامبرى را نخواهد فرستاد.

خداوند در قرآن سوره‏اى را به نام يوسف نامگذارى كرده و در آن زندگى حضرت يوسف و رنج و دشوارى‏هاى وى با برادرانش و همسر عزيز مصر، و زندان رفتن آن حضرت و دعوت او به سوى خدا و سپس بيرون رفتن از زندان و تعبير خواب پادشاه و واگذارى وزارت اقتصاد به او و آن‏گاه آمدن برادرانش به مصر در اثر قحطى، و سپس معرفى خود به برادرانش و ديگر مطالبى را كه بعداً به شرح آنها خواهيم پرداخت، بيان فرموده است.

1- صافات(37) آيات 112 - 113.

2- نساء (4) آيه 163.

3- ص (38) آيات 45 - 47.

4- اسرائيل از دو كلمه «اسراء» و «ايل» تركيب يافته است. اسراء، يعنى بنده، برگزيده، انسان، مهاجر و ايل، يعنى الله، بنابراين، معناى آن عبدالله يا برگزيده خداست. و گفته شده معناى آن جنگنده و يا سرباز خداست. هم‏چنين مى‏گويند به معناى فرماندهى كه در راه خدا مبارزه مى‏كند نيز آمده است.