در عـيـن حـال تـا پـيـغمبر سرش را به بستر مى نهد، عقده هاى خفته از متن امّت سر برمى دارند و سران اسـلام در بـرابـر حـقـيـقت، سركشى آغاز مى كنند و در نتيجه حقِ على غصب مى شود و فضايلش اِنـكـار و شخصش خانه نشين و يك ربع قرن از كاربركنار! در حالى كه، مروان حكم (ملعون بن مـلعـون ) و تـبـعـيـد شـده پـيـامـبـر، صـدر اعـظـم اسـلام مـى شـود، او بـيل در دست دارد و در يَنْبُع به چاه كنى و شخم زنى و كارگرى محكوم است! ين ها همه واقعيت هاى غيرقابل انكار است.(137)
امـا وقـتـى انـسـان در هـمـيـن واقـعـيـت هـاى غـيـر قـابـل انـكـار و در ريـشـه هـاى آن تـاءمـل مـى كـنـد، آن را غير قابل باور هم مى يابد، چون پاى چهره هاى سابقه دار و برجسته و نخستين پيشگامان و همراهان پيامبر را نيز در آن مى بيند؛ يعنى حق كشى و غصب به دست همراهان و بزرگان معروف :
ايـن هـا از نـزديـك ترين شخصيت هاى پيرامون پيامبر بودند و مردم آنان را همراه و انيس و جليس پـيـامـبـر مـى ديـدند و از كسانى كه در جنگ ها، مذاكرات با دشمن، فعاليت ها، سفر و حضر و... جـزء اطـرافـيـان و حـواشـى هميشگى پيامبر و از مهاجرين اولين هستند.(138)
على هم كه در كنار پيغمبر است و صميمى ترين كس به او، در صفى قرار دارد كه اين ها هم در همان صف هستند و در برابر همه اين ها قريش و ابوسفيان و باند مُشرك او.
امـا وقـتـى پـيـامـبـر پـايـان زنـدگـى خـود را اعـلام مـى كـنـد و مـى رود، كسانى كه بيست و سه سـال پـا بـه پـاى پـيـامـبـر بـوده و در تمام اين مدت، دست از زندگى خود شسته و به خاطر وفادارى و همراهى با پيامبر و راهى كه پيامبر و على در آن بودند هجرت كردند و بعضى از آن هـا بـه جـاى زنـدگـى و خـانـه و سامان خوبِ مكه، صُفه نشينى مسجد و كارگرى در مدينه را بـرگـزيـدنـد، بـلافـاصـله تـا پـيـامـبـر سـرش را مـى گـذارد، در مـقابل على كه محبوب ترين و عزيزترين فرد در چشم پيامبر است مى ايستند... چگونه مى شود كـه اصـحـاب پيامبر بر خلاف نظر او و صلاح اسلام، در برابر كسى كه لايق تر است جبهه گيرى كنند؟)(139)