فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفّاراً؛(35)
و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه همواره آمرزنده است.
و گاهى با بيان نتايج مادى و پاداش دنيوى، مثل:
يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً * وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً؛(36)
بر شما از آسمان، باران پى در پى فرستد. و شما را به اموال و پسران يارى كند و برايتان باغها قرار دهد و نهرها برايتان پديد آورد. نوح در اين جملات، از راه وعده دارايى و فرزندان بسيار و باغها و جويبارهاى پربركت، مخاطبان را تشويق كرده است، چه، اينها نعمتهايى است كه خداوند به هر كه خواهد عطا كند.
نوح همواره در برخورد با مردم، دلسوزانه و خيرخواهانه در راه هدايت تلاش مىكرد و هرچند انذار و هشدار و آگاهى بخشى را محور دعوت قرار داده بود، اما هرگز لحن دلسوزانه آميخته با مهر ورزى و صميميت را ترك نكرد، طورى كه در انذارهاى او نيز نوعى شفقت و محبت نهفته است؛ إِنِّى أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ.
اين جمله، در عين حال كه حاوى خبر از وقوع قيامت و عذاب است با عبارت در مورد مؤمنان مستضعف و پا برهنه، هرگز ايمان اين گروه مخلص را به گرايش اشراف خودخواه نمىفروشد و قاطعانه درخواست آنان را مبنى بر طرد مؤمنان تهيدست رد مىكند:
وَما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِين.(37)
وَما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ؛(38)
من هرگز مؤمنان را از خود نمىدانم، آنان پرروردگارشان را ديدار خواهند كرد.