اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

وَلا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِى أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْراً اللَّهُ
أَعْلَمُ بِما فِى أَنْفُسِهِمْ؛(39)

و درباره كسانى كه ديدگان شما به خوارى در آنان مى‏نگرد نمى‏گويم خدا هرگز خيرشان نمى‏دهد. خدا به
آنچه در دل آنان است آگاه‏تر است.

او در گفت‏وگويش با خدا، هدف از دعوت خود را آمرزش قوم مى‏شمرد:

وَإِنِّى كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَلَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِى آذانِهِمْ؛(40)

و من هر بار كه آنان را دعوت كردم تا ايشان را بيامرزى،انگشتانشان را در گوشهايشان كردند.

از جلوه‏هاى ديگر مهرورزى نوح، بيان راه توبه و بازگشت براى مردم است:

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا
رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفّاراً؛

و به آنان گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره
آمرزنده است.

علامه طبرسى در اين زمينه مى‏نويسد:

نوح به قومش گفت: بر كفر و معاصى خودتان از خدا آمرزش بخواهيد، چرا كه او بسيار آمرزنده است؛ قوم نوح
دچار قحطى شده و اموال و اولادشان از بين رفته‏بود و بدين‏سبب نوح آنها را فرا مى‏خواند كه براى به
دست آوردن اين دونعمت استغفار كنند، تا خداوند باران فراوانى از آسمان بر ايشان بفرستد و اموال و
فرزندان ذكورشان را فزونى‏دهد.(41)

و چون خداوند متعال به او دستور ساختن كشتى را مى‏دهد، مى‏فرمايد:

وَلا تُخاطِبْنِى
فِى‏الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ؛(42)

و درباره كسانى كه ستم كرده‏اند با من سخن
مگوى، چرا كه آنان غرق شدنى‏اند.

اين نهى از خطاب درباره ظالمان بيانگر آن است كه آن پيامبر بزرگوار، رفع يا تخفيف عذاب را درباره
آنان طلب نموده است، در حالى كه بيشترين آزار و رنج را ازجانب آنها ديده و چشيده بود، امّا در همين
حال، براى آنان دعا و استغاثه مى‏نمود.