شيوه‏هاى تبليغى حضرت لقمان - اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

جلوه ديگر حكمت او سفارش زير است كه حاوى استدلالى لطيف نيز مى‏باشد:

پسرم، به دنيا اعتماد نكن و دلت را بدان مشغول مدار. چه، خداى تعالى هيچ خلقى را خوارتر از دنيا
نيافريده. هيچ مى‏بينى كه نعيم دنيا را مزد و پاداش مطيعان نكرده و نمى‏بينى كه بلاى دنيا را عقوبت
گناهكاران قرار نداده؟!(11)

شيوه‏هاى تبليغى حضرت لقمان

در حالى كه لقمان به حكمت و فرزانگى مشهور است، مى‏توان شيوه‏هاى متعددى را از سلوك تبليغى او
به‏ويژه از درون حكمت لقمانى برداشت نمود:

1 . احساس مسؤوليت دائم براى ارشاد مردم

با آن كه طبق قول مشهور، لقمان به‏مقام نبوت نايل نشده بود، اما همواره بنابر وظيفه‏اى كه بر عهده
دانشمندان و فرهيختگان است به‏ارشاد و هدايت مردم همت مى‏گماشت و احساس مسؤوليت تبليغى در رفتارش
كاملاً مشهود بود.

علاوه بر وعظها و اندرزهايى كه در برخوردهاى فردى و اجتماعى و خطاب به‏افراد و
گروه‏ها اظهار مى‏نمود، در پى يافتن فرصت‏هاى جديد براى اعمال شيوه‏هاى ديگر تبليغ نيزبود؛
لقمان هرگز از دو نفر كه نزاع و برخوردى داشتند نگذشت مگر آن كه بين آن دو را اصلاح كرد و از آن دو
عبور نكرد مگر پس از آن كه دوستدار يكديگر شدند، و هرگز سخن نيكويى نشنيد مگر آن كه تفسيرش را پرسيد...

لقمان بسيار با فقها و حكيمان نشست و برخاست مى‏كرد و به ديدن قاضيان و پادشاهان مى‏رفت و براى
ايشان دلسوزى و خيرخواهى مى‏كرد كه چگونه به ملك و سلطنت دل بسته و از خدا روى‏گردانده‏اند؟!(12)