حضرت صالح(ع) - اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

حضرت صالح(ع)

حضرت صالح(ع) يكى از پيامبران قديم است كه در ميان قوم ثمود برانگيخته شد و به توحيد و خداجويى دعوت
كرد. اما قوم ثمود از عناد و فساد در اعمال و افكار خود دست برنداشتند و حتى آيت الهى او (ناقه صالح) را
پى كردند و مستحق صاعقه و عذاب الهى شدند.

در قرآن كريم حدود هفتاد آيه دعوت او را حكايت مى‏كند و
نامش هشت بار در اين آيات ذكر شده است؛ از جمله:

إِذ قالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ صالِحٌ ألا تَتَّقون؛(1)

آنگاه كه برادرشان صالح به آنان گفت: آيا پروا نداريد؟

وَإِلى‏ ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ؛(2)

و به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم. گفت: اى قوم من، خدا را بپرستيد.

وَلَقَدْ أَرْسَلْنا إِلى‏ ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ؛(3)

و به راستى، به سوى ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم كه: خدا را بپرستيد.

صالح اسوه صبر و متانت در برخورد با مخالفان

مطالعه در سيره حيات و دعوت حضرت صالح نشان مى‏دهد كه اين پيامبر الهى دربرابر برخوردهاى نامعقول و
خشونت‏آميز و معاندانه قوم خود همواره بزرگوارانه رفتار نموده، با اغماض و عفو از خطا و گناهشان در
مى‏گذشت. در ابتداى روند دعوت صالح با استدلال‏هاى روشن آنها را به توحيد فرا خواند.

استدلالش را
نپذيرفتند، بلكه در عوض، تهمت‏هاى ناروايى بدو زدند و حتى در نهايت گستاخى از او درخواست نزول عذاب
نمودند. در تمام اين مراحل آنچه از اين مبلّغ گرانقدر و اسوه قرآنى مشاهده گرديد، مواجهه كريمانه و
نگاه مهربانانه و گذشت بزرگوارانه و خطاپوشى پدرانه بود. بنابراين به‏حق مى‏توان او را اسوه قرآن
در صبر و متانت در رفتار با مخالفان دانست.