ويژگى‏هاى پيامبران - اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان - نسخه متنی

مصطفی عباسی مقدم

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

ويژگى‏هاى پيامبران

از آن‏جا كه محور بحث ما، شيوه‏هاى دعوت چهره‏هاى قرآنى است، ضرورت دارد، از اين زاويه به
ويژگى‏هاى اساسى انبيا نظرى افكنيم، تا اهميت و جايگاه دعوت و تبليغ در رسالت انبيا بيش از پيش روشن
گردد. مى‏توان گفت تمام ويژگى‏ها و خصوصياتى كه در انبيا و سيره و رسالتشان مشاهده مى‏شود، امورى
است كه آنان را در تبليغ بهتر و مؤثرتر يارى و راهنمايى مى‏نمايد.

در رأس ويژگى‏هاى ايشان، عصمت است كه بى شك كار تبليغ را آسان تر، مؤثرتر و نتيجه‏بخش‏تر
مى‏نمايد، چرا كه نخستين اثر اعتقاد به عصمت، اعتماد كامل به پيامبر در گفتار و رفتار و همه عكس
العمل‏ها و در يك كلام حجت بودن سنت اوست؛ و چون سنت و سيره پيامبر حجيت يافت، تأسّى و پيروى كامل
صورت مى‏گيرد و اين به مفهوم توفيق كامل دعوت است.

علامه طباطبايى در اين باره مى‏گويد:

پيامبر كه از انجام دادن گناه، چه فعل حرام و يا ترك واجب، معصوم است، بدين سبب است كه اگر معصوم
نباشد ممكن است برخلاف دين تبليغ نمايد.(21)

ويژگى دوم پيامبران، اعجاز، نيز كاملاً در جهت تأثير بخشى بيشتر تبليغ است. يكى از اركان تعريف
معجزه اين است كه، معجزه نشانه صدق ادعاى پيامبران است. چه، با صدور معجزه اعتماد و اطمينان به صداقت
پيامبر حاصل مى‏شود كه مقدمه پذيرش پيام‏هاى الهى اوست.

به عبارت ديگر معجزه مقدمه كاميابى دعوت است؛ البته بايد توجه داشت كه آنچه معجزات انبيا(ع)
مستقيماً اثبات مى‏كند، صدق ايشان در ادعاى نبوت است و اما صحت محتواى رسالت و لزوم اطاعت از
فرمان‏هايى كه ابلاغ مى‏كنند، مع الواسطه و به‏طور غيرمستقيم ثابت مى‏شود.(22)

ويژگى ديگر، يعنى كثرت تعداد پيامبران نيز در همين جهت است. از آن‏جا كه نياز بشر به هاديان و
اسوه‏ها، يك نياز هميشگى است و شرايط روانى و اجتماعى افراد نيز در زمان‏ها و مكان‏ها گوناگون
است، و همچنين امكان دستبرد وانحراف در رسالت قبلى وجود دارد، ناگزير تعدد انبيا ضرورت مى‏يابد.

امير مؤمنان درباره توالى نبوت‏ها مى‏فرمايد:

كلّمّا مَضى‏ مِنْهُم سَلَفٌ قامَ منهم بِدينِ الله خَلَفٌ حَتى‏ اَفْضَتْ كرامةُ اللهِ سبحانَه
و تعالى اِلى‏ مُحمَّدٍ؛(23)

هر يك از پيامبران كه رسالت خود را به پايان مى‏برد و از دنيا مى‏رفت پيامبر ديگرى براى پياده‏كردن
دين خدا برمى‏خاست تا آن كه كرامت خدا به محمد(ص) اضافه گرديد.

/ 429