پيامبر اسلام(ص) محمدبن عبدالله، خاتم انبيا و رسولان - اسوه های قرآنی و شیوه های تبلیغی آنان نسخه متنی

پيامبر اسلام(ص) محمدبن عبدالله، خاتم انبيا و رسولان

سخن از خاتم انبيا و سرور رسولان و نگين انگشترى رسالت است؛ او كه اسوه اسوه‏هاى قرآن بوده و
پيامبران و مصلحان، جملگى چشم به رسالتش دوخته و اميد به نجات جهانيان به دست او داشته‏اند؛

پيامبرى كه خداى تعالى بعثتش را منّتى بزرگ بر انسان‏ها شمرد:

(لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلى
المُؤْمِنِينَ إِذ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ.... (2))

واخلاقش را بس عظيم دانست
(وَإِنَّكَ لَعَلى‏ خُلُقٍ عَظِيمٍ‏(3))، و در مسير هدايت آدميان، دلسوز و حريص معرفى‏اش فرمود.

(لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ
بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‏(4)).

او را حق تعالى ختم رسولان قرار داد، چرا كه شيوه‏هاى دعوت و تبليغ را بدو كامل كرد و فضايل و
ارزش‏هاى انسانى را به كمال در وجودش بنهاد و او را اسوه تمام انسان‏ها و الگوى جمله پيروان حق قرار
داد؛ پس او هم تمام كننده رسالت‏هاست و هم كامل كننده فضيلت‏ها.

در مقام منيع او بس كه خداى تعالى به جانش سوگند ياد كرد، لَعَمْرُكَ إنَّهُمْ فِى سَكْرَتِهِمْ
يَعْمَهُونَ.(5)

در اين باره از ابن عباس نقل شده كه گفت:

خداى تعالى موجودى را گرامى‏تر از محمد(ص) نيافريده و لباس هستى نپوشانيد، من نشنيده‏ام كه خداوند
جز به وجود گرامى او به كس ديگرى سوگند ياد كرده باشد.(6)

همچنين او يگانه‏اى است كه به مقام دست نيافتنى (7) نايل آمد و ارض و فلك و انس و ملك را در هستى،
وامدار خويش قرار داد.

از حيث كمالات تبليغى نيز او جامع همه فضايل تبليغى است؛ اوست كه روحيه رحمت، صفت صفا، شيمه شفقت و
خصلت خلوص در وجود پر بركت و شخصيت با عظمتش موج مى‏زند.