شما را چه شده است كه از شكوه خدا بيم نداريد؟
و حال آن كه شما را مرحله بهمرحله خلق كرده است.
مگر ملاحظه نكردهايد كه چگونه خدا هفت آسمان را توبه تو آفريده است؟
و ماه را در ميان آنها روشنى بخش گردانيد و خورشيد را چراغى قرار داد. و خداست كه شما را چون گياهى از زمين رويانيد. سپس شما را در آن باز مىگرداند و بيرون مىآورد، بيرون آوردنى عجيب. و خدا زمين را براى شما فرشى گسترده ساخت. تا در راههاى فراخ آن برويد.
همچنين خطاب به مردم مىگويد:
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفّاراً * يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً * وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً؛(54)
و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او همواره آمرزنده است، تا بر شما از آسمان باران پى در پى فرستد. و شما را به اموال و پسران يارى كند و برايتان باغها قرار دهد و نهرها براى شما پديد آورد.
نويسنده كتاب دعوة الرسل اين شيوه را چنين ترسيم مىكند:
آنگاه بهروش ديگرى براى ترغيب مردم بهطاعت خود، رعايت حدود او روىآورد كه يادآورى آيات الهى در زمين، آسمان و خلقت نور ماه و روشنى خورشيد و روياندن گياهان در زمين و بازگرداندن ما بهآن و بيرون آوردن ما از آن در روز قيامت است و اينكه چگونه زمين را فراش و گهواره حيات و محل زراعت قرار داد تا آدميان در آن راههايى بسازند و محصولات و معادن گوناگون از آن استخراج كنند.(55)
حضرت نوح در مواقع مختلف، مخاطبان را با انذارهايى جدى و حقيقى به هوشيارى و عاقبتانديشى فرا مىخواند. از آنجا كه انذار به مفهوم هشدار دادن و آگاهانيدن از خطر است، و نوح مردم مشرك و منحرف را در خطرى بزرگ مىبيند دعوت آنها را با انذار آغاز مىنمايد؛
إِنْ أنا إِلّا نَذِيرٌ مُبِينٌ؛(56)
من جز هشدار دهندهاى آشكار نيستم.
وَلَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ إِنِّى لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ * أَنْ لاتَعْبُدُوا إِلّا اللَّهَ إِنِّى أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ؛(57)
و بهراستى نوح را به سوى قومش فرستاديم. گفت: من براى شما هشداردهندهاى آشكارم، كه جز خدا را نپرستيد، زيرا من از عذاب روزى سهمگين بر شما بيمناكم.