در بررسى شيوههاى دعوت برخى از شخصيتهاى قرآن مانند حضرت محمد(ص)، نوح، ابراهيم و يوسف، با چنان تنوعى روبهرو مىشويم كه تفكيك و تقسيم دقيقتر و جزئىترى را ايجاب مىنمايد؛ از اين رو در اين موارد، شيوههاى استخراج شده را به دو بخشِ شيوههاى كلى و استراتژىها، و شيوههاى جزئى و مقطعى تقسيم نمودهايم تا ضمن پرهيز از امتزاج اين دو نوع شيوه، روشهاى مشابه نيز شناسايى گردند.
به عنوان نمونه يكى از نكات حايز اهميت، در تعيين واستخراج شيوهها در اين پژوهش، تعميم شيوههاى دعوت به روشهاى مستقيم و غير مستقيم است؛ بدين معنا كه برخى از جنبههاى ثابت عملكرد و زندگى اسوهها كه در گسترش دعوت و اقناعِ مخاطبان دخيل بوده است.
نيز به عنوان شيوههاى غير مستقيم قلمداد مىشود، هر چند به ظاهر، در زمره روشهايى نيستند كه با برنامهريزى و قصد قبلى از سوى مبلّغ اتخاذ مىشود؛ به عنوان مثال، استدلال منطقى، شروع دعوت با سؤال، اعزام مبلّغ به مناطق دور و نزديك، يادآورى نعمتها، دعوت به مشتركات و حتى هجرت در زمره شيوههاى مستقيم قرار مىگيرند، اما شيوههايى چون مرونت در مسايل شخصى، خوشبينى به مؤمنان، سپاسگزارى دايم، ساده زيستى و مشورت با مؤمنان در رديف شيوههاى غير مستقيماند كه گاهى از آنها به عنوان صفات انبيا و اوليا ياد مىشود.
البته برخى از اين شيوهها را مىتوان به دو اعتبار، مستقيم و غير مستقيم دانست؛ مانند التزام به محدوده اختيارات و وظايف خود، كه گاهى به زبان اعلام مىشود و گاه در عمل تجلّى مىيابد، يا مبارزه با عوامفريبى و سنتهاى غلط كه گاه در گفتار و گاه به شكل پرهيز از برخى آداب غلط و بىاساس جلوهگر مىشود، همچنين روشهاى برائت از شرك، ترويج فرهنگ اخوّت و روش نُصح و خيرخواهى.
در خصوص كيفيت كاوش و حدود بررسى، سعى نگارنده در اين پژوهش بر آن بوده است كه بامطالعه گسترده در منابع مورد نظر، نخست شيوههاى متنوع و متعدد هر اسوه قرآنى را شناسايى و استخراج نمايد و در مرحله بعد، به فراخور ميزان اطلاعات موجود و در دسترس به تحليل شيوهها بپردازد؛ اين تحليل بيشتر ناظر به چرايى اتخاذ شيوهها يا عوامل ايجابكننده و عناصر دخيل در هر شيوه بوده است.
در مورد برخى شيوهها نيز با توجه به اهميت يا كثرت نسبى منابع و ديدگاههاى مربوط، تطبيق و مقايسه صورت گرفته است.