اما آن كسانى كه[ اين قدر] مغبون نيستند . اين گونه افراد يا اصلا مغبون نيستند كه گفتيم يك اقليتى هستند و يا مغبونيتشان از اين جهت است كه چرا ما كم سود برديم اى كاش بيش از اين كار كرده بوديم .
مى فرمايد :
( " و من يومن بالله و يعمل صالحا يكفر عنه سيئاته " )
آن كسى كه به ذات حق ايمان واقعى بياورد و موحد واقعى باشد و عمل شايسته انجام دهد خداوند بديهاى او را مى پوشاند .
اين را مكرر عرض كرده ايم كه وقتى قرآن كلمه عمل صالح را به كار مى برد عمل شايسته بايد از چه نظر شايسته باشد . " عمل " را پشت سر " ايمان " ذكر مى كند . هر ايمانى نوعى عمل را ايجاد مى كند عمل انسان را ايمان انسان تعيين مى كند .
يك فرد وقتى موحد و خداشناس شد خود خداشناسى براى انسان برنامه تعيين مى كند . به قول امروزيها جهان بينى براى انسان ايدئولوژى مى سازد . انسان جهان را هرگونه كه ببيند آن برنامه عملى كه بايد تنظيم كند خواه ناخواه بايد براساس آن نوع بينش باشد .
( " و من يومن بالله " )
آن كسى كه بينش او بينش توحيدى باشد ( " و يعمل صالحا " و براساس بينش توحيدى عمل كند عملش شايسته بينش او باشد اولين بشارت قرآن براى چنين فردى اين است :
( " يكفر عنه سيئاته ) " ايمان و عمل صالح گناهان او را جبران مى كند و روى بديهاى او را مى پوشاند . اين همان مساله مغفرت الهى است . نمى شود كه از بشر عادى انتظار داشت كه گناه از او سر نزند .
ولى يك وقت هست كه گناه در حدى است كه روى عمل صالح را مى پوشاند و يك وقت هم ايمان و عمل در حدى است كه روى گناه را مى پوشاند . اين كه در قرآن مجيد آمده است به اعمال مردم رسيدگى مى شود و ميزان و سنجشى در آنجا هست معنايش اين است كه تا كدام طرف بچربد آيا اعمال صالح روى اعمال ناصالح را مى پوشانند و يا اعمال ناصالح روى اعمال صالح را مى پوشانند ؟