فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَاءَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ... )

(رعد : 17)

از آسـمـانى آبى فرو فرستاد، پس رودخانه هايى به اندازه گنجايش خودشان روان شدند، و سـيـل كـفـى بـلنـد روى خـود بـرداشـت ... خـداونـد حـق و بـاطـل را چـنـيـن مـثـل مـى زنـد. اما كف ، بيرون افتاده از ميان مى رود، ولى آنچه به مردم سود مى رساند در زمين [باقى ] مى ماند.

خـداونـد در ايـن آيـه ، حق را به آب باران تشبيه كرده كه آبى خالص و صاف است و از آسمان نـازل مـى شـود و ايـن آب خـالصِ نـازل شده ، در وادى هاى مختلف به حسب ظرفيتشان جريان مى يـابـد و در ايـن جـريـان يـافـتـن بـعـد از نـزول ، كـفـى بـر خـود مـى انـدازد و ايـن اختلاف حق و بـاطـل اسـت كـه امـتـحـان را مـمـكـن مـى گـردانـد و حـق طـلب را از باطل خواه متمايز مى سازد.

پيامبران روشنگر حقايق و پاك كننده نفوس

بـا تـوجـه بـه اين اختلاط حق و باطل در دنياست كه بشر محتاج هدايت مى گردد و با توجه به نـاتـوانى عقل از تبيين همه حقايق ، چشم به راه هدايتگر آسمانى مى ماند و پيامبران براى تبيين حـق و مـتـمـايـز سـاخـتـن آن از بـاطـل و راه بـردن انـسان ها به سوى طهارت و پاكى ، مبعوث مى شوند.(6)

هـدف بـعـثـت پـيامبران ، تبيين حقايق و راهبرى انسان ها و پاك ساختن آنان است تا به هنگام مرگ طـيـّب و طـاهر باشند و مخاطب سلام ملائكه گردند و به مهمان خانه خاص حق تعالى اجازه ورود يابند.(7)

درخت پاكى ها و درخت پليدى ها

بـه بـيـان قرآن ، درخت پاكى ها و درخت پليدى ها، دو واقعيت اند و پيامبران ، شناساننده اين دو درخت اند. كلمه (توحيد) درخت تناور، مبارك و پرثمر طيّبات است و شرك و كفر، درخت ناپاكى و ام الخبائث ؛ و همه پليدى ها ثمر و نتيجه آن اند:

(اءَلَمْ تـَرَ كـَيـْفَ ضـَرَبَ اللَّهُ مـَثـَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ اءَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمـاءَِ تـُؤْتـِي أُكـُلَهـَا كـُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونََ وَمَثَلُ كَلِمَةٍ خَبِيثَةٍ كَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ اجْتُثَّتْ مِن فَوْقِ الْأَرْضِ مَالَهَا مِن قَرَارٍ)(ابراهيم : آيات 24 ـ 26)

آيـا نـديـدى خدا چگونه مَثَل زده : سخنى پاك كه مانند درختى پاك است كه ريشه اش استوار و شـاخـه اش در آسـمـان اسـت . مـيـوه اش را هـر دم بـه اذن پـروردگـارش مـى دهـد و خـدا مـثـل هـا را بـراى مـردم مـى زنـد شـايـد كـه آنـان پـنـد گـيـرنـد و مَثَل سخن ناپاك چون درختى ناپاك است كه از روى زمين كنده شده و قرارى ندارد.

بـا تـوجـه بـه آيات قرآن (8) معلوم مى شود منظور از (كلمه طيّبه ) و درخت پاك ، اعـتـقـاد نـاب بـه تـوحـيـد و كـلمـه طـيّب (لا اله الا الله ) است و از اين كلمه پاك و اعتقاد ناب ، اعـتـقـادات فرعى و مكارم اخلاق و اعمال صالح نشاءت مى گيرد و اين كلمه طيب مانند درخت تناور مـبـاركـى اسـت كـه در زمـيـن ريـشـه دارد و شـاخه هايش به هر طرف گسترده شده و برگ و بار فراوان دارد.

در قـبـال ايـن كـلمـه مـبـارك ، كـلمـه خـبـيـث شـرك اسـت كـه مـانـنـد بـوتـه خـبـيـث حنظل است .

نه در زمين استقرار و ريشه دارد و نه برگ و بارى ارزشمند، بلكه پر از تيغ ‌هاى تـيـز اسـت و مـيـوه اى تـلخ ، بـدبـو و سـوزاننده دارد.(9) كلمه خبيث شرك نيز فروع اعتقادى ناپاك ، اخلاق خبيث و اعمال ناصالح بارمى آورد. رسالت پيامبران معرفى اين دو شجره بـه بـشـريـت و دعوت آنان به پروراندن شجره طيبات و ريشه كن كردن درخت پليدى ها است و خود پيامبران رهبرى اين مبارزه و نهضت مقدس را به عهده دارند.

مظاهر طاغوت

پـيـامـبـران مـنـاديـان و مـدافـعـان حـاكـمـيـت حـق هـسـتـنـد كـه در قـبـال آن حـاكميت طاغوت است . طاغوت و استكبار، بزرگ ترين مظهر كفر و شرك است . استكبار بـه مـعـنى خودبينى ، خود را از بندگى برتر دانستن و اطاعت همه يا بعضى فرمان هاى خدا را دون شـاءن خـود ديـدن و سـرپـيـچى كردن است . طاغوت