منعكس مى كند.

دكتر ( هدفيلد) روانشناس اسكاتلندى در اين باره مى نويسد:

حـس تـقليد از همان ماههاى اول تولد در كودكان تجلى پيدا مى كند.مثلاً اگر در اطاقى چند كودك بـاشـنـد و يـكـى از آنـهـا گريه كند، بقيه هم گريه مى كنند. چون تقليد يك امر طبيعى براى كودك است و عامل نيرومندى كه با ضمير ناخودآگاه او سر و كار دارد و او را خواهى نخواهى به دنباله روى از رفتار و اعمال بزرگ ترها مى كشاند.(24)

كودكان ، تقليد و همانند سازى را در مراحل مختلف سنى انجام مـى دهـند ولى اين امر از سن 6 تا 9 سالگى با دقت و شدت بيشترى انجام مى شود و سعى مى كـنـنـد خـود را هـمانند پدر يا مادر و يا افراد بزرگتر از خود، جلوه دهند. گاهى لباس ، كفش و سـايـر وسـايـل بـزرگترها را مى پوشند و با اين نوع كارها، از بزرگ ترها تقليد مى كنند. پيام عملشان اين است كه ما هم مى خواهيم بزرگ باشيم يا بزرگ شده ايم .

بـنـابـراين اگر عبادت ، راز و نياز و نماز براى والدين داراى اهميت باشد و سعى كنند نماز را بـا عـشق و علاقه و با آداب صحيح اقامه كنند، قطعاً كودكان از آنها تقليد مى كنند و مى كوشند هـمـچـون بـزرگترها نماز بخوانند. و اين عمل آنها، در روحيه و شخصيتشان اثر پايدار و عميقى خواهد گذاشت .

نياز كودك به محبت

عطرافشانى دل انگيز محبت از هر كسى باشد به يقين بر ديگران اثر گذارده و نوعى علاقه ، دوسـتـى و رابـطـه صـمـيـمانه را ايجاد مى كنند. لذا هر چه روح و روان فرد پاك تر و مهياتر باشد از عطر وجود محبت ديگران بهره مندتر خواهد شد.

كـودكـان بـا قـلب هـاى پـاكشان شيفته محبت اند و از هر كس محبت بيشترى ديدند به او اطمينان و علاقه بيشترى پيدا مى كنند.

آنـان بـه خـاطـر روح لطيف ، ظرفيت اندك و احساسى بودن ، بيش از بزرگترها به محبت كردن نياز دارند. و در هر شرايطى كه زندگى كنند مفهوم محبت را به درستى درك مى كنند. اگر مورد محبت ديگران واقع شدند در پرتو آن ، احساسات و عواطف آنها به خوبى رشد مى كند و گرنه شـادابـى خـود را از دست داده و عقده حقارت و كمبود محبت ، آنان را به سوى هر خلاف و آلودگى سـوق مـى دهـد. در قـبـال هـر مـحـبت كاذبى فريب خورده و به دامن فساد و انحراف گرفتار و از عبادت و بندگى خداوند دور مى گردند.

مـكـتـب مـتـعـالى اسلام درباره محبت به كودكان سفارش هاى فراوانى نموده است كه به چند مورد استناد مى كنيم :

پيغمبر اكرم (ص )فرمودند:

( كودكان را دوست بداريد و با آنها مهربانى كنيد.) (25)

همچنين امام صادق (ع )فرمودند:

( خـدا بـنـده اش را بـه واسـطـه شـدت محبتى كه نسبت به فرزندش داردمورد مرحمت قرار خواهد داد.(26)

والديـن مـى توانند در گفتار و رفتار خويش نياز كودك به محبت رابرآورند و با بوسيدن ، در آغـوش گـرفـتـن ، تـبـسـم هـا، بـا لحن محبت آميز سخن گفتن ، نگاه مهرآميز و حتى بازى كردن با كودكان (زيرا كودك بازى كردن والدين را نوعى محبت به خود مى داند) و مانند آن ، محبت خود را اظهار كنند تا او با تمام وجود محبت والدين را لمس ‍ كند.

بـنـابراين اگر كودكى بطور واقعى و صحيح مورد محبت قرار گيرد، قطعاً سفارش ‍ والدين را دربـاره نـمـاز بـا جـان و دل مـى پـذيـرد و سـعـى مى كند هميشه آن را انجام دهد. زيرا والدين را سـرچـشـمـه هر خير و محبتى ديده و سفارش آنها را در بندگى و راز و نياز به خداوند اجابت مى كـنـد. امـّا اگـر مـورد بـى مـهـرى قـرار گـيـرد و در عـيـن حـال بـه نـمـاز سـفارش شود، بخاطر عقده و لجبازى و مخالفت با والدين هم كه شده نماز نمى خواند و به سخنانشان گوش نمى دهد.

نـكـتـه مـهـم دربـاره مـحـبت اين است كه محبت كردن بايد به صورت منطقى و به دور از افراط و تفريط و به تدريج و هميشگى باشد. و گرنه محبت بيش از حد، يا كمتر از نياز، و يا هميشگى نبودن نتايج نامطلوب و