زيرا اسلام را با منافع دنيوى و اهداف سلطه طلبانه خود در تضاد مى ديدند.
يـهـوديـان نـه تـنـهـا اسـلام را نـپـذيـرفـتـنـد، بـلكـه بـه دشـمـنـانـى كـيـنـه تـوز تـبـديـل شـدنـد كـه از هـيـچ تـوطـئه و خـيانت و جنايتى عليه پيامبر(ص ) و مسلمانان دريغ نمى ورزيدند.
بـا ايـن كـه رسـول خـدا(ص )بـا امـضاى قراردادى ، آنان را در عقايد شان آزاد گذاشته و زمينه بـهـره مـنـدى از حـقـوق و زنـدگـى مسالمت آميز در كنار مسلمانان را بر ايشان فراهم ساخت و به مـسـلمـانان نيز سفارش كرد كه در پيمان خود با يهوديان وفادار بمانند،(230) آنان پـيـمـان را شـكستند و براى از ميان بردن پيامبر خدا(ص )و اسلام نقشه ها كشيدند، يهوديان با خـوى نـژادپـرسـتـى و دنـيـا دوسـتـى ، بـراى خـود ارزشـى بـالاتـر از ديـگـران قائل بودند.
خيانت و كارشكنى هاى يهود: يهوديان ، از روى حسادت و كينه هاى درونى نمى توانستند رشد و بـالنـدگـى اسـلام را بـبـيـنـنـد. از ايـن رو، دشـمنى و خيانت هاى خود را آشكارا عليه اسلام آغاز كردند. مهم ترين توطئه ها و كارشكنى هايشان عبارت بود از:
1ـ جـاسـوسـى : يهوديان مقيم مدينه ، اخبار مسلمانان را براى هم پيمانان خود در خارج مدينه مى فرستادند..(231)
2ـ القـاى شك و ترديد: يهوديان ، دين اسلام را به مسخره و بازيچه مى گرفتند. بدين سان كـه بـا يـكـديـگـر قـرار مـى گـذاشـتـنـد در آغاز روز به اسلام ايمان آورند و پايان روز از آن برگردند و چنين القا كنند كه اسلام دين حقيقى و آسمانى نيست ..(232)
3ـ اختلاف انگيزى : از توطئه هاى ديگر يهوديان ، ايجاد اختلاف و احياى كينه هاى فراموش شده دوران جاهليت بين مسلمانان بود..(233)
4ـ تبليغات زهرآگين عليه اسلام و كتمان حق ..(234)
5ـ پايبند نبودن به قراردادها و پيمان ها.
6ـ تـوطـئه نـظـامـى : يـهـوديـان ، افـزون بـر نـقـشـه قـتل رسول خدا (ص )، كه منجر به غزوه بنى نضير شد، در آتش افروزى جنگ احد و احزاب نيز دست داشتند و آن همه خسارت مادّى و معنوى را به مسلمانان وارد ساختند.
بروز اين خيانت ها و توطئه ها از قومى لجوج ، كينه توز و نژادپرست در قلمرو حكومت اسلامى ، براى پيامبر(ص )سنگين بود و بايد اين عناصر فاسد، از جامعه مدينه پاكسازى مى شدند و كانون هاى فتنه برچيده مى گشت .
جـنـگ با يهوديان ، به معناى ضدّيت اسلام با يهود نبود ـ چنان كه برخى دشمنان اسلام تبليغ كرده اند ـ بلكه جنگ با عوامل فساد و جنايت و خيانتكار بود كه آرامش و آسايش جامعه را برهم زده و بـراى هـيـچ كـس و هـيـچ قـانـون و آيـيـنـى ، ارزش و احـتـرامـى قائل نبودند.
نبرد با يهود به لحاظ ويژگى هاى نظامى آنان ، با نبردهاى ديگر متمايز بود. مهم ترين اين ويژگى ها عبارت بودند از:
1ـ يهوديان ، ساختمانهاى خود را در نقاط مرتفع بنا كرده و براى خود پناهگاه ، سنگر و دژهاى نـفـوذنـاپـذيـر سـاخـتـه بـودنـد كـه بـا كـسـب بـرتـرى نـظـامـى ، امـكـان ديـد و تير از طرف مقابل گرفته مى شد.
2ـ آنـان ، بـا حفر چاه هاى آب و ذخيره سازى موادى غذايى و سلاح و تجهيزات جنگى در مين دژها، مى توانستند براى مدتى طولانى مقاومت كنند.
3ـ يهوديان ، از سلاح هاى جديد، كه در جامعه آن روزى يافت نمى شد، بهره مند بودند؛ سلاح هايى مثل منجنيق .
4ـ آنـان ، از نـيـروهـاى رزمـى آموزش ديده با استعدادى بالا بهره مند بودند و با تداوم آموزش نظامى بر حفظ آمادگى خويش مى كوشيدند..(235)