اگر رمز حيات آگهى، مجوى و مگير به خود خزيده و محكم چو كوهساران زى چو خس مزى كه هوا تيز و شعله بيباك است

دلى كه از خلش خارآرزو پاك است چو خس مزى كه هوا تيز و شعله بيباك است چو خس مزى كه هوا تيز و شعله بيباك است

شبى زار ناليد ابر بهار درخشيد برق سبك سير و گفت ندانم به گلشن كه برد اين خبر سخنها ميان گل و شبنم است

كه اين زندگى گريه پى هم است غلط كرده‏اى، خنده يكدم است سخنها ميان گل و شبنم است سخنها ميان گل و شبنم است

ساحل افتاده گفت گر چه بسى زيستم موج ز خود رفته‏اى تيز خراميد و گفت هستم اگر مى‏روم، گر نروم نيستم

هيچ نه معلوم شد، آه كه من كيستم هستم اگر مى‏روم، گر نروم نيستم هستم اگر مى‏روم، گر نروم نيستم

ما كه اندر طلب از خانه برون تاخته‏ايم علم را جان بدميديم و عمل ساخته‏ايم

علم را جان بدميديم و عمل ساخته‏ايم علم را جان بدميديم و عمل ساخته‏ايم

اى برادر من تو را از زندگى دادم نشان خواب را مرگ سبك‏دان، مرگ را خواب گران

خواب را مرگ سبك‏دان، مرگ را خواب گران خواب را مرگ سبك‏دان، مرگ را خواب گران

جز عشق حكايتى ندارم از جلوه علم بى‏نيازم سوزم گريم تپم گدازم

پرواى ملامتى ندارم سوزم گريم تپم گدازم سوزم گريم تپم گدازم