14. (وَوَصَّيْنَا الاِنْسِانَ بِوالِدَيْهِ حَمَلَتْهُ اُمُّهُ وَهْناً عَلي§ وَهن وَفِصِالُهُ فى عِامَيْنِ اَنِ اشْكُرْ لى ولِوالِدَيْكَ اِلَيَّ الْمَصيرُ به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادر [احترام بگذارد و نيكى كند] مادر با ناتوانيهاى روز افزون, دوران حمل او را طى مى كند, و پس از دو سال او را از شير باز مى گيرد. [نيز توصيه كرديم] كه مرا و پدر و مادر خويش را شكرگزار باشد و بازگشت شما به سوى من است)
نخستين فرمان خداوند به لقمان حكيم, پس از آموختن حكمت به وى, اين بود كه در برابر يك چنين نعمت بزرگ كه از خدا به وى رسيده است, شاكر و سپاسگزار باشد, زيرا شكر و سپاسگزارى نشانه معرفت و مقياس درك و فهم و شايستگى انسان است.
همان طور كه بايد در برابر نعمتهاى الهى به وظيفه اخلاقى خود عمل كنيم و با قلب و زبان و يا به كار بردن نعمتهاى منعم در موارد مناسب, شكر او را به جا آوريم, همين طور بايد خدمات كليه افراد انسان را تقدير نموده و به نحو مناسب از آنها تشكر كنيم, خواه پدر و مادر باشند, خواه ديگران.
پس از خداوند, بزرگترين خدمتى را كه بشرى درباره بشرى انجام مى دهد, خدمات ارزنده پدر و فداكاريهاى مادر است; هستى انسان در مراحل بعدى در گرو خدمات ارزنده آنان است و پدر و مادر در دوران باردارى و كودكى, زحمات توانفرسايى را متحمل مى شوند و در حق كودك خود مبذول مى دارند, و اگر از طرف اين دو باغبان وجود, چنين خدماتى انجام نمى گرفت, نهال وجود تمام انسانها مى خشكيد.
به همين مناسبت, قرآن مجيد پس از مسأله شكرگزارى خدا, موضوع نيكى بر پدر و مادر را مطرح مى كند, تا انسان به بزرگترين وظيفه اخلاقى و وجدانى خويش مطلع و آگاه گردد.
اگر خدا را از آن نظر سپاسگزاريم كه آفريدگار و مربى و پرورش دهنده ماست, پدر و مادر نيز مربيان دوران كودكى و مراحل نخستين زندگى ما مى باشند.
روى اين اساس, پيامبران و معلمان و مربيان اجتماع در هر صنف, درخور ستايش و احترامند و تمام طبقات خدمتگزار با اختلافى كه از نظر حقوقى و تربيت دارند, همگى از نظر اسلام, عزيز و گرامى اند.