گفتيم كه پوچ گرايان حيات را امري عبث مي‌دانند و انسان را موجودي‌پرتاب شده به دنيا. از نظر آنها زندگي بي‌معنا و مفهوم است و براي آفرينش‌نيز نمي‌توان غايتي را در نظر گرفت. در اين گفتار به بررسي ديدگاه قرآن‌درباره ارزش حيات مي‌پردازيم.
مي‌دانيم كه دو ديدگاه در مورد دنيا مطرح است. يكي ديدگاه آيينهاي‌هندي و متصوفه است كه دنيا را بي اهميت تلقي كرده، درس گوشه‌گيري ورهبانيت به انسان مي‌دهند.
اينان دنيا را ذاتاً پديده‌اي مذموم مي‌دانند و راه‌نجات را در گريز از دنيا و بي‌توجهي به امور دنيوي مي‌دانند. رياضتهاي شاق و توانفرسا موجب مي‌شود تا انسان نسبت به دنيا بي‌اعتناء باشد و آن را نفي‌كند. قرآن كريم با اين نظريه شديداً مخالف است و در آيات بسيار تصريح‌مي‌كند كه بايد از نعمتهاي دنيوي بهره‌برداري كرد.