شکوه شعر عاشورا در زبان فارسی

قنديل آفتاب ـ كزو عرش راضياست ـ انوار لامعات مصابيح مرقدش از نكْهَت عمامه عنبر شمامه اش دعوت بر آستان مزارش ، اجابت ست كرب و بلاى پرده نشينان اهل بيت بر نرگس پر آب و لب تشنه حسين جايى كه سنگ خاره ، بر او ناله مى كند لب تشنگان ، چو دست تظلّم برآورند روز قضا، كه باب تو دعوىِّ خون كند ابن حسام اگر چه به حسّان نمى رسد شايد كه بر كتابه فردوس بركشند رمزى كه ، در كتابت اين نظم دلگشاست (100)

تاب شعاع روضه مظلوم كربلاست چون پرتو لوامع مشكات كبرياست باد بهشت ، لَخلَخه آميز و عطرساست كان همچو آسمان به صفت قبله دعاست در كربلا بجوى ، كه هم كرب و هم بلاست دريا و كوه و انجم و افلاك ، در عزاست آب فرات ناله كنان گر رَوَد، رواست ترسم كه آب ، خون شود از شرم بازخواست يك تار موى جعد تو را روضه ، خونبهاست حسّان صفّت به مدحت تو، منقبت سراست رمزى كه ، در كتابت اين نظم دلگشاست (100) رمزى كه ، در كتابت اين نظم دلگشاست (100)