اذان سرخ ، به بام سپيده سر دادند چه گويمت كه تو آن را نه قصّه پندارى (حدوث حادثه اى عاشقانه ، بود آن روز) (براى وصل شهادت ، بهانه بود آن روز)(182)

نه با زبان ، ز گلوى بريده سر دادند حديث كرب و بلا مختصر كنم ، بارى : (براى وصل شهادت ، بهانه بود آن روز)(182) (براى وصل شهادت ، بهانه بود آن روز)(182)

اى شهادت از تو معنا يافته ! گر چه من ، از قطره هم كوچكترم تا مَصَبِّ عشق را، پيدا كنم بايد از خود، خويش را منها كنم (183)

قطره ، از تو راه دريا يافته ! شوق دريا را، به سر مى پرورم بايد از خود، خويش را منها كنم (183) بايد از خود، خويش را منها كنم (183)

شعر شهادت ، ز تو تا ما رسيد اى تو مَصَبِّ همه رودها! مى شود از كرب و بلاى تو خواند سى غزل از ماه عزاى تو، خواند(184)

قطره ازين رود، به دريا رسيد بود و نبود همه بودها! سى غزل از ماه عزاى تو، خواند(184) سى غزل از ماه عزاى تو، خواند(184)

كس تماشا نكند منظره ، زيباتر ازين زير شمشير شهادت ، سحر آسان رفتى شاهبازا! سفر عرش تو خوش باد! برو نرود كس سوى آن كنگره ، زيباتر از اين (185)

خاطرى را نبود خاطره ، زيباترين ازين كه نرفتند ازين دايره زيباتر ازين نرود كس سوى آن كنگره ، زيباتر از اين (185) نرود كس سوى آن كنگره ، زيباتر از اين (185)