شکوه شعر عاشورا در زبان فارسی

پس ، درون شط ز رحمت پا نهاد مشك را، ز آب يقين پر آب كرد آب را، از آب خود سيراب كرد!

پا به روى قطره ، آن دريا نهاد آب را، از آب خود سيراب كرد! آب را، از آب خود سيراب كرد!

پس ز شفْقَت كرد با مَركب خطاب : مركب ، از شط جانب ساحل دويد كاى تو را جا برفراز پشت من كام اگر خشك سست ، گامم ست نيست تشنه آبم ، ولى دريا دلم اى تو شطّ و بحر و اقيانوس من جز تو، حرفى نيست در قاموس من !

كام خود تر كن ازين درياى آب شيهه اى از پرده دل ، بركشيد پيش دشمن ، وا چه خواهى مشت من ؟! تا تو را بر دوش دارم ، آب چيست ؟! جانب دريا مخوان از ساحلم جز تو، حرفى نيست در قاموس من ! جز تو، حرفى نيست در قاموس من !

دلم ، بال عطش سوى تو مى زد چو زمزم در گلويت گريه مى كرد شقايق ، سينه در كوى تو مى زد(284)

فغان ها، از غم روى تو مى زد شقايق ، سينه در كوى تو مى زد(284) شقايق ، سينه در كوى تو مى زد(284)

چون ديد به نوك نى ، سرش را خورشيد آرام ، حرير نور خود را گسترد پوشاند برهنه پيكرش را خورشيد(285)!

بر خاك ، تن مطهّرش را خورشيد پوشاند برهنه پيكرش را خورشيد(285)! پوشاند برهنه پيكرش را خورشيد(285)!

آيينه شدند و تابناك افتادند در پيش نگاه مهربان خورشيد هفتاد و دو آسمان به خاك افتادند(286)

مانند سپيده ، سينه چاك افتادند هفتاد و دو آسمان به خاك افتادند(286) هفتاد و دو آسمان به خاك افتادند(286)