سياست «مهار دوگانه» - رویارویی آمریكا با انقلاب اسلامی نسخه متنی

سياست «مهار دوگانه»

سياست مهار ايران پديده اي جديد و منحصر به دوران كلينتون است. اين سياست كه بخشي از مهار همزمان عراق و ايران موسوم به مهار دو گانه مي باشد با سياست هاي دولت هاي گذشته آمريكا متفاوت مي باشد. تحريم ايران بخشي از مهار ايران و نه تمامي آن است. به عبارتي سياست مهار ايران از تحريم هاي كلاسيك تجاري و اقتصادي فراتر است و در متن خود هدفي چون تضعيف قدرت ايران و جلوگيري از رشد همه جانبه كشور را دنبال مي كند.[4]

علاوه بر اين موارد شكل گيري اتحاد مثلث (آمريكا، اسراييل، تركيه)، مطرح شدن هر از چند گاه نقض حقوق بشر در ايران، متهم كردن تهران به تروريسم و تلاش در دست يابي به سلاح هاي هسته اي هم در راستاي مهار ايران و تعديل سياست جمهوري اسلامي در رابطه با آمريكا حكايت دارد. به هر حال بخش عمده اي از روابط موجود ميان تهران ـ واشنگتن متاثر از سياست هاي خصومت آميز آمريكا عليه ايران است و اين آمريكا است كه همواره ديوار بي اعتمادي موجود ميان خود با ايران را ضخيم تر كرده و مانع از شكاف و رخنه در اين ديوار شده است.

گذشته از اين عوامل تا قبل از قطع روابط سياسي ايران و آمريكا در فروردين 1359، حوادث و وقايعي چند روابط دو كشور را تا حدودي تيره ساخت و فضاي غبار آلودي را بر فراز تهران ـ واشنگتن گستراند. اشغال چند روزه سفارت آمريكا در 25 بهمن 57 توسط 150 نفر از افراد مسلح وابسته به گروه هاي چپ و به آتش كشيده شدن كنسولگري آمريكا در تبريز، اعدام هويدا، ترور شهيد مطهري توسط گروه فرقان، اعدام حبيب الله القانيان رييس انجمن كليميان تهران و سرمايه دار بزرگ به اتهام ارتباط با اسراييل و خيانت به كشور، تصويب قطعنامه در سناي آمريكا در مورد عدم رعايت حقوق بشر در ايران و... از جمله اين حوادث و تحولات مي باشند.

با قطع روابط سياسي آمريكا با ايران، واشنگتن براي آزاد كردن اعضا و كارمندان سفارت خود در ايران و نيز تغيير سياست هاي ايران در رابطه با خود به اقدامات عليه ايران دست زد.
مجموعه اين حوادث و وقايع به تيرگي روابط دو كشور انجاميد و كماكان آثار آن ها بر فراز ايران و آمريكا سايه دارد. بخشي از پايداري ديوار بي اعتمادي ميان دو كشور بي تأثير از اين موارد نيست.