برخيز و بيا بـتا براي دل ما يك كوزه شراب تا بهم نوش كـنيم چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت قرآن كه مهين كلام خوانـند آن را بر گرد پياله آيتي هست مـقيم چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت گر مي نخوري طعنه مزن مستانرا تو غره بدان مشو كه مي مينخوري چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت هر چند كه رنگ و بوي زيباسـت مرا معـلوم نـشد كه در طربخانه خاك چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت مائيم و مي و مطرب و اين كنج خراب فارغ ز اميد رحـمـت و بيم عذاب چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت آن قصر كه جمشيد در او جام گرفـت بـهرام كـه گور مي گرفتي همه عمر چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت ابر آمد و باز بر سر سبزه گريسـت اين سبزه كه امروز تماشاگه ماست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اكـنون كه گل سعادتت پربار است مي خور كه زمانه دشمني غدار است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت امروز ترا دسـترس فردا نيسـت ضايع مكن اين دم ار دلت شيدا نيست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اي آمده از عالـم روحاني تـفـت مي نوش نداني ز كـجا آمده اي چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اي چرخ فلـك خرابي از كينه تـسـت اي خاك اگر سينـه تو بـشـكافـند چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت ايدل چو زمانه مي كند غمـناكـت بر سبزه نشين و خوش بزي روزي چند چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اين بـحر وجود آمده بيرون ز نهفـت هر كس سخني از سر سودا گفتـند چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اين كوزه چو من عاشق زاري بوده است اين دستـه كـه بر گردن او مي بيني چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اين كوزه كه آبـخواره مزدوري اسـت هر كاسه مي كه بر كف مخموري است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اين كهنـه رباط را كه عالم نام اسـت بزمي ست كه وامانده صد جمشيد است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت اين يكد و سه روز نوبت عمر گذشـت هرگز غـم دو روز مرا ياد نـگـشـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بر چهره گل نسيم نوروز خوش است از دي كه گذشت هر چه گويي خوش نيست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت پيش از من و تو ليل و نـهاري بوده اسـت هرجا كـه قدم نـهي تو بر روي زمين چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت تا چـند زنـم بروي درياها خشـت خيام كـه گفـت دوزخي خواهد بود چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت تركيب پياله اي كه درهم پيوست چندين سر و پاي نازنين از سر و دست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت تركيب طبايع چون بكام تو دمي اسـت با اهـل خرد باش كه اصـل تـن تو چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت كاين سبزه كه امروز تماشاگه ماست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت
حل كن به جمال خويشتن مشكل ما زان پيش كه كوزه ها كنند از گـل ما چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت گـه گاه نه بر دوام خوانـند آن را كاندر همه جا مدام خوانـند آن را چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بـنياد مكن تو حيله و دستانرا صد لقمه خوري كه مي غلام ست آنرا چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا نـقاش ازل بـهر چه آراسـت مرا چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت جان و دل و جام و جامه در رهن شراب آزاد ز خاك و باد و از آتـش و آب چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت آهو بـچـه كرد و شير آرام گرفـت ديدي كـه چگونه گور بهرام گرفـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بي باده ارغوان نـميبايد زيسـت تا سبزه خاك ما تماشاگه كيست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت دست تو ز جام مي چرا بيكار است دريافـتـن روز چنين دشوار است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت و انديشه فردات بجز سودا نيسـت كاين باقي عمر را بـها پيدا نيسـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت حيران شده در پنج و چهار و شش و هفت خوش باش نداني بكجا خواهي رفت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بيدادگري شيوه ديرينـه تـسـت بـس گوهر قيمتي كه در سينه تسـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت ناگـه برود ز تـن روان پاكـت زان پيش كه سبزه بردمد از خاكـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت كس نيست كه اين گوهر تحقيق نسفت ز آنروي كه هست كس نميداند گفت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت در بـند سر زلف نـگاري بوده سـت دستي ست كه برگردن ياري بوده ست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت از ديده شاهست و دل دستوري است از عارض مستي و لب مستوري است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت و آرامگـه ابلـق صبح و شام اسـت قصريسـت كه تكيه گاه صد بهرام است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت چون آب بـجويبار و چون باد بدشـت روزيكـه نيامده سـت و روزيكه گذشت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت در صحن چمن روي دلفروز خوش است خوش باش و ز دي مگو كه امروز خوش است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت گردنده فـلـك نيز بـكاري بوده اسـت آن مردمـك چشـم نـگاري بوده اسـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بيزار شدم ز بت پرستان كـنـشـت كـه رفـت بدوزخ و كه آمد ز بهشت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت بشكستن آن روا نميدارد مست از مهر كه پيوست و به كين كه شكست چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت رو شاد بزي اگرچه برتو ستمي اسـت گردي و نسيمي و غباري و دمي است چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت برخيز و بجام باده كـن عزم درسـت فردا همه از خاك تو برخواهد رسـت چون ابر به نوروز رخ لاله بشـسـت
لطفا منتظر باشید ...
