لطفا منتظر باشید ...
نتيجه بحث
اين بود شخصيت واقعي عقيل بن ابيطالبكه در حد يك مقاله ميتوان از آن سخن گفت و اين بود تاريخ صحيح سفر او
به شام و انگيزه و مقصود اصلي وي از اين سفر و سرانجام اين بود اشارهاي
بر مجموعهاي از فرازهاي گسترده و متفرق از سخنان او در بيان فضائل امير
مؤمنان و نكوهش از معاويه و يارانش و اجمالي از دفاع وي از صحابه و
ارادتمندان و پيروان صميمي برادرش.بنابراين، نه اين مطلب درست است كه
عقيل در حال حيات امير مؤمنان به شام سفر كرد و نه اين گفته كه در خانه
معاويه و به قول «صعصعه» دشمن خدا و رسول، با آن حرص و ولع كباب مرغ را به
دندان و جام شربت را به سركشيده است!نه اين مطلب صحيح است كه عقيل،
معاويه، دشمن خدا و رسول را دعا كرده است كه: «بار الها! زيادي طعام از صاحب
اين خان دريغ مكن!» و نه اين مطلب كه او درباره خودش گفته است: «عقيل اولين
سنّت شكن خاندان بني هاشم است!» كه دست نياز به سوي معاويه دراز كرده: «آيا
در انبان همّتتان تحفهاي داريد شايسته اين دست؟!»
نه بر عقيل ميسزد كه تا آن حدّ
از خود ضعف نشان دهد كه عمرو عاص او را متهم به حماقت كند! و معاويه با جمله:
«عاقل باش، عاقل باش» مخاطبش سازد و نه ميتوان پذيرفت كه او خود عمل
خويش را احمقانه معرفي كند!و بالاخره عقيل نه به معاويه پناه
برده و نه براي رسوايي علي ع ـ به سوي شام ره سپرده و مزدي براي اين رسوايي
گرفته است، آن هم مزد رسوايي يك عرب ياغي بينام و
نشان!يك پرسش و پاسخ
آن!ممكن است پس از مطالعه اين بحث، باز
هم در ذهن كسي اين پرسش پديد آيد كه به هر حال اصول اين
مطالب برگرفته از كتاب ها و منابع تاريخي است و در واقع اين منابع است كه
عقيل را در گفتار و كردار اينگونه معرفي ميكند، آيا انكار اين مطالب،
انكار منابع موجود نيست؟!پاسخ ما اين است: به طوري كه ملاحظه
فرموديد، معرفي عقيل با چنين قيافهاي، نشأت گرفته از تحريف و تبليغ
مخالفان و ثمره تلخ عداوت هاي امويان است ولي آنچه در منابع اصيل و معتبر از
نامه امير مؤمنان و عقيل و عملكرد وي در دست است، تكذيب و انكار اين
بافتهها است. بنابراين درباره عقيل، مخالفانش يك نوع قضاوت دارند و خود
او و برادرش امير مؤمنان ـ ع ـ نوعي ديگر. آيا كدام يك از اين دو قضاوت
ميتواند در كفّه حق بيني سنگين و در افق تحقيق از درخشش برخوردار
باشد؟!گذشته از اين، اگر بنا است هر آنچه كه
در منابع نقل شده، بدون تحقيق و بررسي پذيرفته شود، بايد منابع حديثي كه در
رأس آنها صحيح بخاري و صحيح مسلم است در اولويت قرار بگيرند; زيرا محتواي
آنها احاديثي است كه با سلسله سند به خود رسول خداـصـ
منتهي ميگردد، نه مانند محتواي منابع تاريخي كه مأخذشان در نهايت
«قيلَ» و«نُقل» است.
