در حاشيه فتاواي برخي از اهل مدينه ديدم كه به خط بعضي از علما كه چنين نگاشته بود:«از سنن و آداب اهل مدينه اين است كه هر گاه كودك آنان زبان نگشايد يا دير به سخن گفتن آيد، او را كنار حجره شريف پيامبر(صلي الله عليه وآله) مي آوردند و كليد مرقد را مي گرفتند و چندين بار به آن زبان مي زدند و مي ليسيدند، او به اذن خداي متعالي زبان باز مي كرد». از بزرگان مدينه چنين دريافت كرده ايم.فاكهي نيز از سنن و عادات اهل مكّه نظير اين را نقل كرده و گويد: آنان همين سنت و برنامه را تا امروز هم دارند. هرگاه زبان كودكشان سنگين مي شد و ديرتر از موقع معمول، به سخن مي آمد، كودك را نزد نگهبانان كعبه مي آوردند و از آنان مي خواستند كه كليد درب كعبه را داخل دهان كودك كنند. مراقبان كعبه نيز چنان مي كردند; بدين صورت كه چيزي بر صورت كودك مي انداختند و آن را مي پوشاندند، سپس كليد كعبه را در دهانش وارد مي كردند و او به سرعت زبان مي گشود و به اذنِ خداي متعال به سخن مي آمد. اين مسأله در مكّه تجربه شده وتا زمان ماادامه دارد.ديگري افزوده است: اين كار را تنها درباره كودكاني كه دير زبان باز مي كنند، انجام نمي دهند، بلكه كودكان را به نحو عموم چنين مي كنند، تا متبرّك شوند و اميدوارند تا خداوند منّت نهد و كودكانشان را حفظ و فهم بيفزايد. سپس افزوده است: پدران ما با ما چنين مي كردند. ما هم نسبت به فرزندان خود (در باره تبرّك با كليد در مرقد نبوي) چنين مي كرديم و خدا را بر اين نعمت و سنّت، سپاس!».آنچه را خود ما از عادت مردم مدينه ديديم، يكي هم اين است كه مادران نوزادان خود را، پس از نماز مـغــرب در شـب هاي جمعه يا شب هاي دوشنبه، آنهم اغلب پس از آنكه چهل روز از تولّدشان گذشته باشد، به حرم پيامبر مي آورند و كنار در خانه فاطمه زهرا قرار مي دهند. خادمان حرم، كودكان را گرفته و به طرفِ پيش روي قبر مطهر رسول الله مي برند و آنها را آنجا نگه مي دارند و برايشان دعا مي كنند و به قصد تبرّك و اميد به آنكه خداوند عنايت كند و منّت نهد و براي حفظ و سلامتي نوزادان از بيماري ها و مرض ها و براي طول عمر و... يك لحظه كوتاه، كودك را زير پوشش قبر مطهّر پيامبر داخل مي كنند.آنچه به نقل از برخي علما درباره سيره مردم مدينه گذشت، كه كودكانشان اگر دير زبان باز مي كرد، كليد درِ مرقد پيامبر را به دهان كودكان مي گذاشتند تا حرف بزنند، اگر چه ما در زمان خود مشاهده نكرديم، ولي به هر حال كار شايسته اي است و لازم است كه به آن توجّه و اعتنا شود، به خاطر همان تبرّك و فال نيك زدن و خجستگي و به اميد آنكه خداوند آنها را نگاه دارد، فهم و حفظشان را بيفزايد و زبانشان باز و گويا گردد و اين تنها مخصوص آنان كه زبانشان سنگين است نباشد، بلكه شايسته تر است تا چنين كار را با همه فرزندانشان انجام دهند، آنگونه كه اهل مكّه نسبت به كليد در كعبه چنان مي كردند.شايد مستند و مبناي كار اهل مكّه در اين زمينه، عمل عبدالمطلّب باشد كه او در روزي كه حضرت رسول(صلي الله عليه وآله) به دنيا آمد، بعنوان شكرانه الهي وي را وارد كعبه مقدس كرد. اهل مدينه نيز در اينكه فرزندانشان را وارد حجره و ضريح پيامبر مي كنند و كليد در حرم را مي ليسند، به مردم مكّه تأسّي مي كنند و همچون آنان عمل مي نمايند.
لطفا منتظر باشید ...
