محدثان و علماي امامي ري - محدثان و علمای امامی ری (تا پایان قرن چهارم) نسخه متنی

محدثان و علماي امامي ري

امام محدّثان و علماي امامي ري تا پايان قرن چهارم به ترتيب حروف الفبا نامشان، به شرح زير هستند:

1ـ ابراهيم بن علي بن عيسي رازي (ق4)؛ ابن بابويه؛ در «تاريخ ري» از او نام مي‌برد و مي‌گويد: وي از شيوخ شيعه بوده كه از احمد بن محمد بن يحيي عطار روايت مي‌كند و ابو الفتح عبيدالله بن موسي بن احمد حسيني و جعفر بن محمد يونسي،‌ از او روايت مي‌كنند.

2ـ ابو اسحاق ابراهيم بن محمد بن عبدالله رازي (ق3)؛ وي از نظر نقل حديث، مجهول و از سلسله روات شيخ طوسي است.

3ـ ابن ابي يحيي/ ابو يحيي رازي (ق2)؛ وي در نقل حديث، مجهول و از اصحاب امام صادق (عليه السلام) است.

4ـ ابو‌اسماعيل صيقل رازي (ق2)؛ وي مجهول و از اصحاب امام صادق (عليه السلام) است.

5ـ ابوبكر رازي (ق2)؛ مجهول و از اصحاب امام هادي (عليه السلام) است.

6ـ ابوالحسن رازي(ق2و3)؛ جعفربن معروف از او و او از اسماعيل بن مهران روايت مي‌كند.

7ـ ابوحسين (ق3)؛ مجهول و از اصحاب امام رضا (عليه السلام) است.

8ـ ابو طبيب رازي (ق4)؛ وي در نقل حديث، ممدوح و از جمله متكلمان اماميه است و كتابهاي متعددي در امامت، فقه نيز در اخبار نگاشته است. كتاب «زيارة الرضا (عليه السلام) و فضله و معجزاته» از اوست.

9ـ ابو عبدالله جاموراني رازي (ق3)؛ وي در نقل حديث، ضعيف است. نجاشي مي‌گويد كه در عقيده‌اش ارتفاع است. قمي‌ها كتاب «نواد الحكمة»اش را استثنا دانسته و قبول كرده‌اند.

10ـ ابو محمد رازي (ق3)؛ مجهول و از سلسله روات كليني و شيخ طوسي است. عطاردي او را از اصحاب امام هادي (عليه السلام) معرفي كرده است.

11ـ ابو هلال / ابن هلال رازي (ق2)؛ مجهول و از اصحاب امام صادق (عليه السلام) است.

12ـ ابو يحيي ابن ابي يحيي رازي (ق2)؛ مجهول و از اصحاب امام صادق (عليه السلام) است.

13ـ احمد بن ابراهيم كليني‌ (ق3و4)؛ حسن و معروف به علان كليني و از ممدوحين و فضلا و افراد نيك و اهل دين (اماميه) است.

14ـ احمد بن اسحاق رازي (ق3)؛ ثقه و از وكلاي امام هادي (عليه السلام) و از مختصين به ناحيه مقدسه بوده است.

15ـ ابو علي احمد بن حسن رازي (ق4)؛ حسن و از ممدوحين اماميه است. تلعكبري با اجازه از او روايت مي‌كند.

16ـ ابو علي احمد بن علي بن ابراهيم بن هاشم بن خليل قمي ‌(ق4)؛ ممدوح و ساكن ري بوده است. او از بزرگان شيعه و از مشايخ مشهور شيخ صدوق است كه صدوق براي او طلب رحمت كرده است. ابن بابويه در «تاريخ ري» از او ياد كرده و گفته است: «از پدرش و سعد بن عبدالله و عبدالله بن جعفر حميري و احمد بن ادريس، استماع حديث كرد» و صدوق از او روايت مي‌كند.

17ـ ابوالعباس احمد بن علي خصيب ايادي رازي (ق4)؛ غالي است. حديث او سالم و ناسالم دارد و در مذهب او ارتفاع است. او صاحب كتابهايي است، از جمله: «الشفاء و الجلاء في الغيبة» كه شيخ طوسي آن را تحسين مي‌كند، «الفرائض» و «الداب».

18ـ احمد بن محمد بن نصر رازي سمسار (ق4)؛ ابن بابويه در «تاريخ ري» از او ياد كرده و مي‌گويد كه از بزرگان و شيوخ اماميه است. علي بن محمد قمي از او و وي از جعفر بن حسن بن شهريار قمي روايت مي‌كند.

19ـ احمد بن محمد بن هيثم عجلي (ق4)؛ ثقه و از مشايخ صدوق است كه صدوق از او راضي است.

20ـ اعين رازي (ق2)؛ امامي، مجهول و از اصحاب امام باقر (ع) است.

21ـ بكر بن صالح رازي (ق2)؛ ضعيف و از اصحاب امام كاظم (عليه السلام) و امام رضا (عليه السلام) است. ابن داوود، يك بار او را توثيق و دوبار تضعيف مي‌كند؛ اما ديگر رجاليان، او را بسيار ضعيف معرفي مي‌كنند. از تأليفات اوست: «كتاب في درجات الايمان و وجوه الكفر و الاستغفار» و «النوادر».

22ـ ابو عبدالله جعفر بن احمد وندك رازي (ق4)؛ حسن و از متكلمان و محدّثان اماميه و صاحب «كتاب في الامامة» است كه كتاب مشهوري بوده است.

23ـ جعفر بن محمد بن ابي زيد / ابي يزيد (ق2)؛ مهمل و از اصحاب امام رضا (ع) است و محمد بن عيسي از او روايت مي‌كند.

24ـ ابو محمد جعفر بن يحيي بن علاء رازي (ق2)؛ ثقه و پدرش از اصحاب امام صادق (ع) است. كتاب وي با كتاب پدرش در آميخته و معلوم نشده كه از كدام است.