4- روحيه سازش ناپذيرى با معاندان: - امام علی در اندیشه و سیره امام خمینی نسخه متنی

4- روحيه سازش ناپذيرى با معاندان:

يكى از صفات بارز امام على عليه‏السلام، روحيه صلابت و مقاومت و سازش ناپذيرى با دشمنان دين و امت اسلامى بوده كه نمونه‏هاى بسيار فراوان از پايمردى و استقامت او در تاريخ اسلام ثبت گرديده است و از آن ميان در دوران خلافت، هرگز با خواستهاى نامشروع سه گروه موافقت نكرده و حفظ مصالح امت اسلامى را بر همه چيز مقدم داشت. تا آخر در برابر سه پديده شوم، ناكثين، قاسطين و مارقين، مقاومت نمود، پس على عليه‏السلام با انحرافات گوناگون مقابله كرده و در برابر خواستهاى باطل و نامشروع هيچ كسى تسليم نگرديد.

اين روحيه ارزشمند و الهى حضرت امير عليه‏السلام، در سيره علمى و عملى امام خمينى جلوه‏هاى بسيار روشن و انكارناپذير داشته است، زيرا او در تمام عمر با بركت‏خود هرگز با دشمنان اسلام و امت اسلامى، و قاسطين، مارقين و ناكثين زمان خود سازش نكرده و مصلحت اسلام را بر همه چيز مقدم داشت، و در اين زمينه مى‏گويد: «پيشواى بزرگ ما حضرت امير عليه‏السلام، سكوت را در مقابل ستمكاران جايز نمى‏دانست و عمر خود را در پيكار با ستمگران كه خود را مسلمان معرفى مى‏كردند به سر بردند. » (19)

بدين لحاظ در برابر مرفهين بى‏درد و طاغوت زمان و ياغيان عصر خود چون على مى‏انديشيد و همانند او با شدت عمل مى‏كرد و هرگز از موضع اسلامى خود عقب‏نشينى نمى‏نمود، زيرا او نه تنها يك عالم دينى بلكه يك مصلح دينى، سياسى و اجتماعى بود و اين كلام امير مؤمنان سرلوحه كار او در همه موارد اصلاح‏گريهاى دينى، سياسى و اجتماعى او بود كه فرمود: «انما يقيم امرالله، من لا يصانع، و لا يضارع و لا يتبع المطامع‏» (20) اين كلام حضرت بسيار زيبا و براى هميشه زنده است كه فرمود: موقعى مى‏رسد كه دستورات الهى در ابعاد مختلف در يك جامعه زمين مى‏خورد و محجور مى‏گردد، تنها كسى مى‏تواند آن را احياء نموده و از محجوريت رها كرده و در متن زندگى مردم باز گرداند كه در زندان اين سه صفت ناپسند اسير نباشد: يكى اين كه گرفتار مصانعه نباشد يعنى روحيه سازش كارى و ملاحظه كارى و ظاهرسازى نداشته و اهل معامله‏گرى سياسى نبوده و واقع‏بين باشد. ديگر اين كه كسى كه مى‏خواهد اصلاحاتى را در جامعه‏اى پديد آورد بايد خودش مشابه و همرنگ و گرفتار صفات ناپسند همان مردم نباشد. و نقاط ضعف را كه باعث‏بيمارى اجتماعى آن ملت گرديده، دچار آن نگرديده باشد. سوم آنكه اسير طمع نباشد. زيرا كسى مى‏تواند مردم را آزاد و اصلاح كند كه خود آزادانديش بوده و از اسارت همه آرزوهاى زودگذر دنيا و هواهاى نفسانى از جمله طمع آزاد باشد.