بخش اوّل : خير - خیر و برکت از نگاه قرآن و حدیث نسخه متنی

بخش اوّل : خير

درآمد

معناىِ : «خير» ، «معروف» ، «بِر» ، «احسان» و «حسنه» كه در مقابل‏شان «شر» ، «منكَر» ، «اثم» ، «اسائه» و «سيّئه» قرار مى‏گيرد ، روشن و بديهى است.

فطرى بودن شناخت خير و شر

هر كس با هر گرايش اعتقادى و چارچوب فكرى و مذهبى ، و به طور فطرى، زيبايىِ «خير» و زشتىِ «شر» را تشخيص مى‏دهد. به سخن ديگر ، شناختِ «خير» و «شر» ، با ذات و حقيقت فطرى انسان ، درآميخته است، كه آفرينش همه انسان‏ها بدين گونه است كه ذاتا به «خير» تمايل دارند ¹ و از «شر» بيزارند .

از اين رو ، امام صادق عليه‏السلام در تفسير اين آيه شريف: «وَ هَدَيْنَـهُ النَّجْدَيْنِ ؛ ² او را به دو راه ، هدايت كرديم» مى‏فرمايد:

1 -  در المقاييس است كه : اصل واژه «خير»، گرايش و تمايل است و از اين رو «خير» گفته شده كه همگان به آن گرايش دارند ، به خلافِ «شر». در معناى «معروف» نيز گفته است كه: ريشه اين واژه، بر پياپى بودن و پيوند دو چيز با يكديگر ، دلالت مى‏كند و معنايش آرامش و اطمينان است ... . «معروف» ، از آن رو چنين ناميده شده كه دل‏ها با آن آرامش مى‏يابد .

2 -  بلد ، آيه 10 .