29 - آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مأیوس می کند نسخه متنی

29

اي قامت بلند
اي از درخت افرا
گردنفرازتر
از سرو سر بلند
بسي پاكبازتر
اي آفتاب تابان
از نور آفتاب بسي
دلنوازتر
اي پاك تر
از برفهاي قله الوند
تو مهربانتر از
لطيف نسيم ساكت
شيرازي
در سينه خيز دماوند
و دست تو
دست ظريف تو گلهاي
باغ را
زيور گرفته است
و شعرهاي من
اين بركه زلال
تصوير پرشكوه تو را
در بر گرفته است
من كاشف اصالت
زيبايي توام
مفتون روح پاك
و فريبايي توام
تو با نوشخند
مهر
با واژه محبت
فرسوده جان محتضزم
را از بند درد
آزاد مي كني
و با نوازشت
اين خشكزار خاطره ام را
آباد مي كني
با سدي از سكوت
در من رساترين
تلاطم ساكن را
بنياد مي كني
با اين سكوت
سخت هراس انگيز
بيداد مي كني