لطفا منتظر باشید ...
مقدمه‌ي ناشر:
اصليترين وظيفهاي كه انتشارات شاهد از آغاز فعاليت خود در عرصهي نشر و ترويج آثار، ارزشها و جانفشانيهاي مجاهدان راستين و ايثارگر بهعهده گرفته است، همانا زنده نگاه داشتن ياد و خاطرهي آنان است. اين آثار چه در قالب خاطره و چه در قالب يادگار نوشتهها و آثار مكتوب حكايت از پاسداري از عزّت و شرف اين مرز و بوم دارد و برگ زرّيني است در تاريخ پرفراز و نشيب مبارزات حقطلبانه. اين عزّتمندان افتخار آفرين كه اگر توفيق سيراب شدن از "شراب طهور" شهادت را نيافتند، امّا مسلماً متحمّل مصايب شديد و مقدسي چون جانبازي و اسارت شدهاند، كه اجر و منزلت آنان نزد پروردگار افزون و بلند مرتبه است.
از مهمترين و معتبرترين شيوههاي برافروخته نگاهداشتن آتش ياد و خاطرهي آن دلاور مردان عرصهي مجاهده و پيكار، به دست دادن گزارشهاي واقعي و عيني از زندگاني و سلوك آنان است در قالب ضبط خاطرات و يا دستنوشتهها و يادداشتهاي بر جاي مانده از آنان، كه ميزان تأثيرگذاري آن بر مخاطب آگاه به مراتب از شيوههاي ديگر بيشتر است. چرا كه در اين گونهي نگارش، عنصر خيال كمترين نقش را در اثر دارد و آن چه هست يكسره پهنهي انكارناپذير واقعيت است.
از سوي ديگر انتشار خاطراتي كه از مجاهدان راه حق در حافظهها باقي مانده است و يا بر صحيفهي كاغذ نقش بسته است، دست مايهي بكر و بيبديلي است براي آن عده از محققان و هنرمنداني كه در آثار خود، دغدغهي سالكاني را دارند كه روزگاري براي پاسداري از سرزمين اسلامي خويش، به ميدان آمدند و حماسهها آفريدند تا آن شجرهي طيبهاي كه به دست مبارك آن پير فرزانه در خاك اين مرز و بوم كاشته شده بود، ببالد و به ثمر بنشيند.
مقدمه‌ي نويسنده:
با كه ميتوان راز دل را كه سالها درون دل حبس شده است، در ميان نهاد؟
بغض ِ گلو را در كدام محفل مي توان شكست كه نامحرمي در آن محفل نباشد؟
با كه مي توان شرح زخمهايي كه بر تن مجروح خستهدلان ِ ميدان نبرد با كابلهاي خفاشان بعثي زده شده است، آشكار نمود؟
با كه ميتوان قصهي غروب غمگين جمعههاي سرد و ملالآور ايّام اسارت را شرح داد؟
با كه ميتوان سوز جانگداز دعاي كميل اسيران دربند و استغاثهي دعاي ندبهي صبح جمعهي آنان را توصيف نمود؟
با كه ميتوان غمنامهي قافلهي اسرايي كه از كربلا عبور داده شدند، اما نتوانستند چون زينبِ صبور (س) بر سر تربت حسين(ع) گريه كنند، به اشاره پرداخت؟
بگذاريد بغض نشكفته هايمان را همچنان در گلو نگه داريم تا كسي از زخمهاي آن پايمردان راستين و عزتمندان جاويد باخبر نشود، و تنها به يك جمله بسنده كنيم:
گر روزي كسي سراغ صبورتر از سنگ صبور را گرفت، بگوييد :
در اردوگاه اسراي ايراني در عراق پيدا ميشد؛
باز اگر زماني كسي از راضي ترينها به قضاي الهي
پرسيد، بگوييد:
در اردوگاه اسراي ايراني در عراق
در دوران دفاع مقدس فراوان بودند.
اشاره:
مهم نيست كه چند نفر شكرالله احمدزاده را ميشناسند و ميدانند كه در سال 1330 در چالشتر ـ يكي از روستاهاي چهار محال و بختاري ـ به دنيا آمده است.
باز هم فكر نميكنیم زياد مهم باشد كه بدانند در 29 سالگي و دومين روز از سال 1361 در عمليات فتحالمبين به اسارت درآمد و هشت سال و نيم بعد، در 26/5/1369 آزاد شده است.
فكر ميكنیم آن چه مهم است، پايداري و مَنشي بوده كه ايشان از آن سالهاي غربت به آن پايبند بود، كه امروز بخشي از تاريخ يك ملت بزرگ است.
روزهاي بلند انتظار، از زبان آزادهاي است كه فراق دوست را عاشقانه و مخلصانه به ناچار تحمل كرد و مصايب عديدهي آن روزها را با شيريني و حلاوت صبر و استقامت الهي و عبادي خويش در كام خود نشاند تا جانان را در محفل انس به نظاره نشيند و وصال مأمن و ميهن خود را باز شناسد.
سازمان بنياد شهيد و امور ايثارگران استان چهارمحال و بختياري، ضمن آرزوي توفيق براي نويسندهي گرانقدر، مفتخر است كه در انتشار اين خاطرات، سهم اندكي بر دوش داشته و اميدوار است كه روزي خاطرات همهي عزيزاني را كه هر كدام به نوعي در دفاع مقدس سهمي داشتهاند، جامهي طبع به خود بپوشاند و در اختيار دوستداران ادبيات پايداري قرار گیرد.
معاونت پژوهش و ارتباطات فرهنگي
سازمان بنياد شهيد و امور ايثارگران انقلاب اسلامي
استان چهارمحال و بختياري
