لطفا منتظر باشید ...
دفتر چهارم از كتاب مثنوى
وحى كردن حق به موسى عليه السلام كى اى موسى من كى خالقم تعالى ترا دوست مي دارم
گفت موسى را به وحى دل خدا گفت چه خصلت بود اى ذوالكرم گفت چون طفلى به پيش والده خود نداند كه جز او ديار هست مادرش گر سيليى بر وى زند از كسى يارى نخواهد غير او خاطر تو هم ز ما در خير و شر غير من پيشت چون سنگست و كلوخ هم چنانك اياك نعبد در حنين هست اين اياك نعبد حصر را هست اياك نستعين هم بهر حصر كه عبادت مر ترا آريم و بس كه عبادت مر ترا آريم و بس كاى گزيده دوست مي دارم ترا موجب آن تا من آن افزون كنم وقت قهرش دست هم در وى زده هم ازو مخمور هم از اوست مست هم به مادر آيد و بر وى تند اوست جمله شر او و خير او التفاتش نيست جاهاى دگر گر صبى و گر جوان و گر شيوخ در بلا از غير تو لانستعين در لغت و آن از پى نفى ريا حصر كرده استعانت را و قصر طمع يارى هم ز تو داريم و بس طمع يارى هم ز تو داريم و بس
