لطفا منتظر باشید ...
دفتر چهارم از كتاب مثنوى
لابه كردن قبطى سبطى را كى يك سبو بنيت خويش از نيل پر كن و بر لب من نه تا بخورم به حق دوستى و برادرى كى سبو كى شما سبطيان بهر خود پر مي كنيد از نيل آب صاف است و سبوكى ما قبطيان پر مي كنيم خون صاف است
كوه در سوراخ سوزن كى رود كوه را كه كن به استغفار و خوش تو بدين تزوير چون نوشى از آن خالق تزوير تزوير ترا آل موسى شو كه حيلت سود نيست زهره دارد آب كز امر صمد يا تو پندارى كه تو نان مي خورى نان كجا اصلاح آن جانى كند يا تو پندارى كه حرف مثنوى يا كلام حكمت و سر نهان اندر آيد ليك چون افسانه ها در سر و رو در كشيده چادرى شاه نامه يا كليله پيش تو فرق آنگه باشد از حق و مجاز ورنه پشك و مشك پيش اخشمى خويشتن مشغول كردن از ملال كاتش وسواس را و غصه را بهر اين مقدار آتش شاندن آتش وسواس را اين بول و آب ليك گر واقف شوى زين آب پاك ليك گر واقف شوى زين آب پاك جز مگر كه آن رشته ى يكتا شود جام مغفوران بگير و خوش بكش چون حرامش كرد حق بر كافران كى خرد اى مفترى مفترا حيله ات باد تهى پيمودنيست گردد او با كافران آبى كند زهر مار و كاهش جان مي خورى كو دل از فرمان جانان بر كند چون بخوانى رايگانش بشنوى اندر آيد زغبه در گوش و دهان پوست بنمايد نه مغز دانه ها رو نهان كرده ز چشمت دلبرى هم چنان باشد كه قرآن از عتو كه كند كحل عنايت چشم باز هر دو يكسانست چون نبود شمى باشدش قصد از كلام ذوالجلال زان سخن بنشاند و سازد دوا آب پاك و بول يكسان شدن به فن هر دو بنشانند هم چون وقت خواب كه كلام ايزدست و روحناك كه كلام ايزدست و روحناك
