لطفا منتظر باشید ...
دفتر پنجم از كتاب مثنوى
در صفت آن بي خودان كى از شر خود و هنر خود آمن شده اند كى فاني اند در بقاى حق هم چون ستارگان كى فاني اند روز در آفتاب و فانى را خوف آفت و خطر نباشد
چون فناش از فقر پيرايه شود فقر فخرى را فنا پيرايه شد شمع جمله شد زبانه پا و سر موم از خويش و ز سايه در گريخت گفت او بهر فنايت ريختم اين شعاع باقى آمد مفترض شمع چون در نار شد كلى فنا هست اندر دفع ظلمت آشكار برخلاف موم شمع جسم كان اين شعاع باقى و آن فانيست اين زبانه ى آتشى چون نور بود ابر را سايه بيفتد در زمين بي خودى بي ابريست اى نيك خواه باز چون ابرى بيايد رانده از حجاب ابر نورش شد ضعيف مه خيالى مي نمايد ز ابر و گرد لطف مه بنگر كه اين هم لطف اوست مه فراغت دارد از ابر و غبار ابر ما را شد عدو و خصم جان حور را اين پرده زالى مي كند حور را اين پرده زالى مي كند او محمدوار بي سايه شود چون زبانه ى شمع او بي سايه شد سايه را نبود بگرد او گذر در شعاع از بهر او كى شمع ريخت گفت من هم در فنا بگريختم نه شعاع شمع فانى عرض نه اثر بينى ز شمع و نه ضيا آتش صورت به مومى پايدار تا شود كم گردد افزون نور جان شمع جان را شعله ى ربانيست سايه ى فانى شدن زو دور بود ماه را سايه نباشد همنشين باشى اندر بي خودى چون قرص ماه رفت نور از مه خيالى مانده كم ز ماه نو شد آن بدر شريف ابر تن ما را خيال انديش كرد كه بگفت او ابرها ما را عدوست بر فراز چرخ دارد مه مدار كه كند مه را ز چشم ما نهان بدر را كم از هلالى مي كند بدر را كم از هلالى مي كند
