لطفا منتظر باشید ...
دفتر پنجم از كتاب مثنوى
مناجات
اى مبدل كرده خاكى را به زر كار تو تبديل اعيان و عطا سهو و نسيان را مبدل كن به علم اى كه خاك شوره را تو نان كنى اى كه جان خيره را رهبر كنى مي كنى جزو زمين را آسمان هر كه سازد زين جهان آب حيات ديده ى دل كو به گردون بنگريست قلب اعيانست و اكسيرى محيط تو از آن روزى كه در هست آمدى گر بر آن حالت ترا بودى بقا از مبدل هستى اول نماند هم چنين تا صد هزاران هستها از مبدل بين وسايط را بمان واسطه هر جا فزون شد وصل جست از سبب دانى شود كم حيرتت اين بقاها از فناها يافتى زان فناها چه زيان بودت كه تا چون دوم از اولينت بهترست صد هزاران حشر ديدى اى عنود صد هزاران حشر ديدى اى عنود خاك ديگر را بكرده بوالبشر كار من سهوست و نسيان و خطا من همه خلمم مرا كن صبر و حلم وى كه نان مرده را تو جان كنى وى كه بي ره را تو پيغمبر كنى مي فزايى در زمين از اختران زوترش از ديگران آيد ممات ديد كه اينجا هر دمى ميناگريست ايتلاف خرقه ى تن بي مخيط آتشى يا بادى يا خاكى بدى كى رسيدى مر ترا اين ارتقا هستى بهتر به جاى آن نشاند بعد يكديگر دوم به ز ابتدا كز وسايط دور گردى ز اصل آن واسطه كم ذوق وصل افزونترست حيرت تو ره دهد در حضرتت از فنااش رو چرا برتافتى بر بقا چفسيده اى اى نافقا پس فنا جو و مبدل را پرست تاكنون هر لحظه از بدو وجود تاكنون هر لحظه از بدو وجود
