لطفا منتظر باشید ...
دفتر پنجم از كتاب مثنوى
بيان آنك عطاى حق و قدرت موقوف قابليت نيست هم چون داد خلقان كى آن را قابليت بايد زيرا عطا قديم است و قابليت حادث عطا صفت حق است و قابليت صفت مخلوق و قديم موقوف حادث نباشد و اگر نه حدوث محال باشد
چاره ى آن دل عطاى مبدليست بلك شرط قابليت داد اوست اينك موسى را عصا ثعبان شود صد هزاران معجزات انبيا نيست از اسباب تصريف خداست قابلى گر شرط فعل حق بدى سنتى بنهاد و اسباب و طرق بيشتر احوال بر سنت رود سنت و عادت نهاده با مزه بي سبب گر عز به ما موصول نيست اى گرفتار سبب بيرون مپر هر چه خواهد آن مسبب آورد ليك اغلب بر سبب راند نفاذ چون سبب نبود چه ره جويد مريد اين سببها بر نظرها پرده هاست ديده اى بايد سبب سوراخ كن تا مسبب بيند اندر لامكان از مسبب مي رسد هر خير و شر جز خيالى منعقد بر شاه راه جز خيالى منعقد بر شاه راه داد او را قابليت شرط نيست داد لب و قابليت هست پوست هم چو خورشيدى كفش رخشان شود كه آن نگنجد در ضمير و عقل ما نيستها را قابليت از كجاست هيچ معدومى به هستى نامدى طالبان را زير اين ازرق تتق گاه قدرت خارق سنت شود باز كرده خرق عادت معجزه قدرت از عزل سبب معزول نيست ليك عزل آن مسبب ظن مبر قدرت مطلق سببها بر درد تا بداند طالبى جستن مراد پس سبب در راه مي بايد بديد كه نه هر ديدار صنعش را سزاست تا حجب را بر كند از بيخ و بن هرزه داند جهد و اكساب و دكان نيست اسباب و وسايط اى پدر تا بماند دور غفلت چند گاه تا بماند دور غفلت چند گاه
