لطفا منتظر باشید ...
دفتر پنجم از كتاب مثنوى
در معنى لولاك لما خلقت الافلاك
شد چنين شيخى گداى كو به كو عشق جوشد بحر را مانند ديگ عشق بشكافد فلك را صد شكاف با محمد بود عشق پاك جفت منتهى در عشق چون او بود فرد گر نبودى بهر عشق پاك را من بدان افراشتم چرخ سنى منفعتهاى ديگر آيد ز چرخ خاك را من خوار كردم يك سرى خاك را داديم سبزى و نوى با تو گويند اين جبال راسيات گرچه آن معنيست و اين نقش اى پسر غصه را با خار تشبيهى كنند آن دل قاسى كه سنگش خواندند در تصور در نيايد عين آن در تصور در نيايد عين آن عشق آمد لاابالى اتقوا عشق سايد كوه را مانند ريگ عشق لرزاند زمين را از گزاف بهر عشق او را خدا لولاك گفت پس مر او را ز انبيا تخصيص كرد كى وجودى دادمى افلاك را تا علو عشق را فهمى كنى آن چو بيضه تابع آيد اين چو فرخ تا ز خوارى عاشقان بويى برى تا ز تبديل فقير آگه شوى وصف حال عاشقان اندر ثبات تا به فهم تو كند نزديك تر آن نباشد ليك تنبيهى كنند نامناسب بد مثالى راندند عيب بر تصوير نه نفيش مدان عيب بر تصوير نه نفيش مدان
