لطفا منتظر باشید ...
دفتر پنجم از كتاب مثنوى
دادن شاه گوهر را ميان ديوان و مجمع به دست وزير كى اين چند ارزد و مبالغه كردن وزير در قيمت او و فرمودن شاه او را كى اكنون اين را بشكن و گفت وزير كى اين را چون بشكنم الى آخر القصه
شاه روزى جانب ديوان شتافت گوهرى بيرون كشيد او مستنير گفت چونست و چه ارزد اين گهر گفت بشكن گفت چونش بشكنم چون روا دارم كه مثل اين گهر گفت شاباش و بدادش خلعتى كرد ايثار وزير آن شاه جود ساعتيشان كرد مشغول سخن بعد از آن دادش به دست حاجبى گفت ارزد اين به نيمه ى مملكت گفت بشكن گفت اى خورشيدتيغ قيمتش بگذار بين تاب و لمع دست كى جنبد مرا در كسر او شاه خلعت داد ادرارش فزود بعد يك ساعت به دست مير داد او همين گفت و همه ميران همين جامگيهاشان همي افزود شاه اين چنين گفتند پنجه شصت امير گرچه تقلدست استون جهان گرچه تقلدست استون جهان جمله اركان را در آن ديوان بيافت پس نهادش زود در كف وزير گفت به ارزد ز صد خروار زر نيك خواه مخزن و مالت منم كه نيايد در بها گردد هدر گوهر از وى بستد آن شاه و فتى هر لباس و حله كو پوشيده بود از قضيه تازه و راز كهن كه چه ارزد اين به پيش طالبى كش نگهدارا خدا از مهلكت بس دريغست اين شكستن را دريغ كه شدست اين نور روز او را تبع كه خزينه ى شاه را باشم عدو پس دهان در مدح عقل او گشود در را آن امتحان كن باز داد هر يكى را خلعتى داد او ثمين آن خسيسان را ببرد از ره به جاه جمله يك يك هم به تقليد وزير هست رسوا هر مقلد ز امتحان هست رسوا هر مقلد ز امتحان
