لطفا منتظر باشید ...
دفتر ششم از كتاب مثنوى
تمامت كتاب الموطد الكريم
اين مخالف از چه ايم اى خواجه ما زانك ما فرعيم و چار اضداد اصل گوهر جان چون وراى فصلهاست جنگها بين كان اصول صلحهاست غالبست و چير در هر دو جهان آب جيحون را اگر نتوان كشيد گر شدى عطشان بحر معنوى فرجه كن چندانك اندر هر نفس باد كه را ز آب جو چون وا كند شاخهاى تازه ى مرجان ببين چون ز حرف و صوت و دم يكتا شود حرف گو و حرف نوش و حرفها نان دهنده و نان ستان و نان پاك ليك معنيشان بود در سه مقام خاك شد صورت ولى معنى نشد در جهان روح هر سه منتظر امر آيد در صور رو در رود پس له الخلق و له الامرش بدان راكب و مركوب در فرمان شاه چونك خواهد كه آب آيد در سبو چونك خواهد كه آب آيد در سبو واز چه زايد وحدت اين اعداد را خوى خود در فرع كرد ايجاد اصل خوى او اين نيست خوى كبرياست چون نبى كه جنگ او بهر خداست شرح اين غالب نگنجد در دهان هم ز قدر تشنگى نتوان بريد فرجه اى كن در جزيره ى مثنوى مثنوى را معنوى بينى و بس آب يك رنگى خود پيدا كند ميوه هاى رسته ز آب جان ببين آن همه بگذارد و دريا شود هر سه جان گردند اندر انتها ساده گردند از صور گردند خاك در مراتب هم مميز هم مدام هر كه گويد شد تو گويش نه نشد گه ز صورت هارب و گه مستقر باز هم از امرش مجرد مي شود خلق صورت امر جان راكب بر آن جسم بر درگاه وجان در بارگاه شاه گويد جيش جان را كه اركبوا شاه گويد جيش جان را كه اركبوا
