لطفا منتظر باشید ...
دفتر ششم از كتاب مثنوى
حكايت غلام هندو كى به خداوندزاده ى خود پنهان هواى آورده بود چون دختر را با مهتر زاده اى عقد كردند غلام خبر يافت رنجور شد و مي گداخت و هيچ طبيب علت او را در نمي يافت و او را زهره ى گفتن نه
خواجه اى را بود هندو بنده اى علم و آدابش تمام آموخته پروريدش از طفوليت به ناز بود هم اين خواجه را خوش دخترى چون مراهق گشت دختر طالبان مي رسيدش از سوى هر مهترى گفت خواجه مال را نبود ثبات حسن صورت هم ندارد اعتبار سهل باشد نيز مهترزادگى اى بسا مهتربچه كز شور و شر پر هنر را نيز اگر باشد نفيس علم بودش چون نبودش عشق دين گرچه دانى دقت علم اى امين او نبيند غير دستارى و ريش عارفا تو از معرف فارغى كار تقوى دارد و دين و صلاح كرد يك داماد صالح اختيار پس زنان گفتند او را مال نيست گفت آنها تابع زهدند و دين چون به جد تزويج دختر گشت فاش چون به جد تزويج دختر گشت فاش پروريده كرده او را زنده اى در دلش شمع هنر افروخته در كنار لطف آن اكرام ساز سيم اندامى گشى خوش گوهرى بذل مي كردند كابين گران بهر دختر دم به دم خوزه گرى روز آيد شب رود اندر جهات كه شود رخ زرد از يك زخم خار كه بود غره به مال و بارگى شد ز فعل زشت خود ننگ پدر كم پرست و عبرتى گير از بليس او نديد از آدم الا نقش طين زانت نگشايد دو ديده ى غيب بين از معرف پرسد از بيش و كميش خود همي بينى كه نور بازغى كه ازو باشد بدو عالم فلاح كه بد او فخر همه خيل و تبار مهترى و حسن و استقلال نيست بي زر او گنجيست بر روى زمين دست پيمان و نشانى و قماش دست پيمان و نشانى و قماش
