لطفا منتظر باشید ...
دفتر ششم از كتاب مثنوى
حكايت تعلق موش با چغز و بستن پاى هر دو به رشته اى دراز و بر كشيدن زاغ موش را و معلق شدن چغز و ناليدن و پشيمانى او از تعلق با غير جنس و با جنس خود ناساختن
از قضا موشى و چغزى با وفا هر دو تن مربوط ميقاتى شدند نرد دل با هم دگر مي باختند هر دو را دل از تلاقى متسع رازگويان با زبان و بي زبان آن اشر چون جفت آن شاد آمدى جوش نطق از دل نشان دوستيست دل كه دلبر ديد كى ماند ترش ماهى بريان ز آسيب خضر يار را با يار چون بنشسته شد لوح محفوظ است پيشانى يار هادى راهست يار اندر قدوم نجم اندر ريگ و دريا رهنماست چشم را با روى او مي دار جفت زانك گردد نجم پنهان زان غبار تا بگويد او كه وحيستش شعار چون شد آدم مظهر وحى و وداد نام هر چيزى چنانك هست آن فاش مي گفتى زبان از ريتش آنچنان نامى كه اشيا را سزد آنچنان نامى كه اشيا را سزد بر لب جو گشته بودند آشنا هر صباحى گوشه اى مي آمدند از وساوس سينه مي پرداختند هم دگر را قصه خوان و مستمع الجماعه رحمه را تاويل دان پنج ساله قصه اش ياد آمدى بستگى نطق از بي الفتيست بلبلى گل ديد كى ماند خمش زنده شد در بحر گشت او مستقر صد هزاران لوح سر دانسته شد راز كونينش نمايد آشكار مصطفى زين گفت اصحابى نجوم چشم اندر نجم نه كو مقتداست گرد منگيزان ز راه بحث و گفت چشم بهتر از زبان با عثار كان نشاند گرد و ننگيزد غبار ناطقه ى او علم الاسما گشاد از صحيفه ى دل روى گشتش زبان جمله را خاصيت و ماهيتش نه چنانك حيز را خواند اسد نه چنانك حيز را خواند اسد
